Ռուսաստանի ԶԼՄ-ները լայնորեն տարփողեցին կազմակերպված հանցավորության դեմ պայքարի Մոսկվայի մարզի տարածքային վարչության գործողությունը խափանելու ռուսաստանաբնակ վրացի օրենքով գողերի հանցահավաքը մերձակա գետերից մեկում «խաղաղ» լողարկող սրճարանում: Դժվար է ասել, միլիցիոներների այս նախաձեռնությունը մտնո՞ւմ էր Ռուսաստանում ծավալված հակավրացական քարոզարշավի մեջ, թե ոչ:
Գեղարվեստական տեսակետից հատուկ ծառայության մարտիկների վայրէջքը ուղղաթիռից նավի տանիքին տպավորություն էր գործում: Նվազ արդյունավետ չէին նաեւ մոտ չորս տասնյակ գողերին հատակին պառկեցնելը կամ ձեռքերը ծոծրակներին շարքի կանգնեցնելը: Սակայն բոլոր հեռուստաալիքներն ու թերթերը միաժամանակ ընդգծում էին, որ այդ անձանց դժվար է մեղադրանք ներկայացնել, քանի որ նրանք անձամբ չեն մասնակցում հանցագործությունների կատարմանը: Այդ պատճառով էլ նման «տպավորիչ» գործողություններն ավելի շուտ դիտվում են որպես նախազգուշացնող կամ սոսկ ահաբեկող:
Գուցե Վրաստանում օրենքով գողերի դեմ պայքարը, որ հռչակել է նախագահ Սաակաշվիլին, արդյունք է տալիս: Սակայն Ռուսաստանում այդ գերազանցապես վրացա-հայկական քրեական «ինստիտուտը» իրեն այնքան էլ վատ չի զգում: Կոռուպցիոն պետությունում դյուրությամբ լեգալացնելով հանցավոր ճանապարհով ձեռք բերված փողերը, օրենքով գողերը դառնում են «օրինակելի» ձեռնարկատերեր, բիզնեսմեններ եւ նույնիսկ, ինչքան էլ արտառոց հնչի, բարեգործներ:
Եվս մի պարագա, որ նպաստում է այդ քրեական «ընտրախավի» գոյատեւմանը. գործող իշխանություններն ըստ անհրաժեշտության նրանց հաճախ են օգտագործում քաղաքական նպատակներով:
ՌՈՒԲԵՆ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ, Մոսկվա