ՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՔԸ ՀՈՎԻԿ ԱՖՅԱՆ Սեփական իրավունքների պաշտպանության համար,կամ, ինչպես հիմա, անցյալ դարում, նախանցյալ դարում էին ասում եւ հաջորդ դարում էլ կասեն` «հանուն մեր երեխաների ապագայի» պայքարել պետք է, ավելին` չպայքարելը մի տեսակ մեղք է: Բայց սեփական պետության դեմ պայքարել չի կարելի:Ավելին, պետությունը, ցանկալի է` սեփական, պետք է ընկալելի լինի, որպես բարձրագույն հեղինակություն: Եվ եթե անգամ մենք ունենք այլ հեղինակություններ, ասենք` անզուգական Շառլ Ազնավուրը, կամ երեւանցի Ռուբեն Հախվերդյանը, կամ առաջին, երկրորդ նախագահները, եւ, եթե նրանք պետության դեմ ելույթ են ունենում, կամ գործողություն են կատարում, ուրեմն մենք իրավունք չունենք պաշտպանելու նրանց` ընդդեմ պետության, մենք իրավունք չունենք այս պարագայում անգամ նրանց պաշտպանելու: Բայց ի՞նչ է պետությունը. օրինակ իշխանությունը` գործող, կամ նախկին, դրա ճիշտ այնքան մասն է, որքան ընդդիմությունը, ընդ որում ոչ որոշիչ մասը: Այսինքն, երբ, օրինակ, Բելգիայի քաղաքացի Ժան Ժակ Պիրեսը հայտարարում է, որ ինքը սիրում է իր պետությունը, դա ամենեւին չի նշանակում, որ նա սիրում է իր իշխանություններին, կամ ընդդիմությանը, քանի որ երբ մենք մեր տունը սիրում ենք, դա չի նշանակում, որ սիրում ենք դրա ջրատար խողովակները նաեւ: Գուցե լինեն նաեւ սիրողներ, բայց նրանք կկոչվեն ոչ այնքան տուն սիրողներ, որքան` խողովակասերներ: Հետեւաբար, երբ իշխանության որեւէ ներկայացուցիչ, կամ ընդդիմության ներկայացուցիչ պետության դեմ հայտարարություն է անում, կամ գործողություն, մենք պետք է կանգնենք պետության պաշտպանության դիրքերում: Պետությունն` ըստ մեր, գուցե սիրողական կարծիքի, առաջին հերթին դրա օրենքներն են, ընդ որում ամենեւին նշանակություն չունի այդ օրենքները լավն են, թե՞ վատը: Օրինակՙ Իտալիայի Միլան քաղաքի բնակիչ, քաղաքում հայտնի ռեստորաններից մեկի սեփականատեր Ստեֆանո Բելոչետին, վերջերս տեղական լրատվամիջոցներին հայտարարել էր, որ ինքը պատրաստվում է պայքարել` Միլան քաղաքում ընդունված օրենքներից մեկի դեմ, որով` «միլանցիները փողոցում պարտավոր են ժպտալ»: Ըստ Բելոչետիի` «այս օրենքը աբսուրդային է, եւ ոտնահարում է խոժոռ դեմք ունեցող միլանցիների իրավունքները»: Բայց, նույն այս Բելոչետին ամեն օր աշխատանքի է գնում` ժպիտը դեմքին, եւ իր աշխատակիցների հետ փողոցում խոսում է` ժպտալով, քանի որ` «այսպես պահանջում է իմ քաղաքի օրենքը»: Այսինքն, երբ մեզ դուր չի գալիս պետության օրենքներից մեկը, մենք անշուշտ կարող ենք եւ պետք է պայքարենք դրա դեմ, բայց դա մեզ իրավունք չի տալիս պայքարի ընթացքում խախտել այն: Հիմա, խախտե՞լ են արդյոք Շանթ Հարությունյանն եւ իր որդին Հայաստանի Հանրապետության օրենքը, խախտե՞լ է արդյոք Սյունիքի մարզպետն ու իր որդին եւ նրանց թիկնապահ Զարզանդը ՀՀ օրենքը, խախտե՞լ է արդյոք Ռուբեն Հայրապետյանն իր թիկնապահների հետ միասին ՀՀ օրենքը` իրեն պատկանող «Հարսնաքար» ռեստորանում, խախտո՞ւմ են արդյոք ՀՀ օրենքը բոլոր այն պատգամավորները` իշխանական, թե ոչ իշխանական, ովքեր բիզնես(ներ) ունեն, բայց օրենսդիրի աթոռին են նստում, եթե, իհարկե, գալիս են` խորհրդարան: Խախտո՞ւմ են արդյոք բանակային օրենքները սահմանի վրա, հակառակորդից մի քանի մետր հեռավորությամբ գտնվող երիտասարդ զինվորները, երբ խրամատից բարձրացնում են իրենց անպաշտպան գլուխները, կամ գիշերները պոստերում կազմակերպում են «խմելու օրեր», կամ նրանց տարեկից այն տղաները, ովքեր չեն ծառայում, եւ չեն էլ ծառայելու: Այս եւ այլ բոլոր պարագաներում հնչած միակ հարցի պատասխանն ընդ որում երկու տարբերակ ունի` կամ այո, կամ` ոչ: Եթե ոչ, ապա մենք ձեր կողքին էլ ենք, եթե այո, ապա կներեք, բայց մեզ համար մեկ բարձրագույն հեղինակություն կա` Հայաստանի Հանրապետությունը, այսինքն` պետության օրենքը: |
