ՆԱՄԱԿ ԽՄԲԱԳՐՈՒԹՅԱՆԸ ԿԱՐԵՆ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ, Երեւան Հարգելի խմբագրություն Անկեղծ ասած, կարդալով Խորհրդային Հայաստանի նախկին փոխվարչապետ Մկրտիչ Մկրտչյանիՙ Ձեր թերթում հրապարակված հարցազրույցը, տխրեցի: Ես էլ եմ խորհրդային սերնդի մարդ եւ երանությամբ եմ հիշում երբեմնի բարեկեցիկ, ապահով, զարգացած երկիրը: Մեկ պետության շրջանակում Հայաստանի ղեկավարությունը կարողանում էր լեզու գտնել Մոսկվայի հետ եւ հսկայական քայլերով առաջ տանել ու շենացնել երկիրը: Իսկ այսօր մենք նույն Մոսկվայից կախված ենք հենց ազգի անվտանգության, ազգի գոյատեւման իմաստով: Այս անկախություն կոչեցյալից շահեց միայն կառավարող խավը, բայց ոչ հասարակ մարդը: Մկրտչյանն առաջարկում է ստեղծել Հայաստանի եւ սփյուռքի ճանաչված մարդկանցից կազմված հասարակական կազմակերպություն, որն ընդունակ լինի որեւէ ձեւով վերահսկելու երկրի ղեկավարության գործունեությունը: Հնչում է որպես հուսահատության ճիչ, հատկապես ներկայումս, երբ լրիվ ջաջախջված է ընդդիմությունը: Ես նույնիսկ չեմ կարողանում գտնել այն հարցի պատասխանը, թե ինչու է մեր ժողովուրդը այսքան անողնաշար ընդդեմ ղեկավարության վոլյունտարիզմի, ագահության ու անպատասխանատվության: Իրավացի է Մկրտչյանըՙ կիսվել է ազգի քանակը, սակայն երեք նախագահներից եւ ոչ մեկը այդպես էլ ապաշխարանք չքաշեց դրա համար: Այո, պետք է ստեղծել Հայաստանի գոնե նորացման, երիտասարդացման հասարակական կազմակերպություն: Հայաստանի փրկության ինչ-որ մի բան իրոք պետք է ձեռնարկել: Մի բան հաստատ է. եթե առաջիկա վարչապետական որոնումներում չերեւան Մկրտչյանի երազած նոր երիտասարդ սերնդի ներկայացուցիչներՙ վարչապետից սկսած, ապա արտագաղթը կկրկնապատկվի ու կեռապատկվի: Զզվել է ժողովուրդը այս անհեռանկար կյանքից: Բոլորովին չեմ կասկածում, որ Մկրտչյանի սիրտը իրոք անկեղծորեն ցավում է Խորհրդային Հայաստանի նույնիսկ բեկորները չպահպանած «անկախ» Հայաստանի ներկա կործանում տանող իրավիճակի համար: Եվ եթե նա առաջարկում է ստեղծել ազգափրկիչ մի կազմակերպություն, ապա ճիշտ կլինի, որ հենց ինքն էլ ձեռնարկի ու ղեկավարի այդ մարմինը: Տարիքի բերումով է՛լ ավելի իմաստնացած փորձառու քաղաքագետը կարող է օգտակար լինել իր ժողովրդին: |
