ՄԵԿԸ ՄՅՈՒՍԻՆ ԱՐԺԵՆ... ՌԱՖԻԿ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ, Հայաստանի վաստակավոր լրագրող Անցյալ շաբաթ Ֆրանսիայի մայրաքաղաք Փարիզում տեղի ունեցավ այսպես կոչված Նորմանդական քառյակի հանդիպումը: Մասնակցում էին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը, Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը, Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելը եւ Ուկրաինայի նախագահ Վոլոդիմիր Զելենսկին: Նպատակը այս պետությունների ղեկավարների կողմից դեռեւս 2015 թվականին ստորագրված Մինսկի համաձայնությունների կենսագործման հարցում առաջընթացի հասնելն էր: Իրականում բացի քառյակի հանդիպման բուն փաստիցՙ այլ առաջընթաց չարձանագրվեց: Դեկտեմբերի 12-ին Կիեւ վերադարձած Զելենսկին Նորմանդական քառյակի փարիզյան հանդիպման արդյունքներին նվիրված ասուլիս տվեց: - Դուք Փարիզյան հանդիպման ժամանակ Վլադիմիր Պուտինի ձեռքը սեղմեցի՞ք,- ակնհայտ սադրիչ նպատակով Զելենսկուն հարցրեց ուկրաինացի լրագրողներից մեկը: - Ինչպե՞ս չսեղմեի,- ասես արդարանալովՙ արձագանքեց Ուկրաինայի նախագահը,- բարձր մակարդակի հանդիպումներում դա պարտադիր է, այլապես խոսակցություն տեղի չի ունենա: Մենք ուզու՞մ ենք, որ Դոնբասն ու Լուգանսկը վերադառնան Ուկրաինայի գիրկը: Ահա, դրա համար էլ Պուտինի ձեռքը սեղմեցի: Իսկ եթե ռուսները մեզ վերադարձնեն նաեւ Ղրիմըՙ պատրաստ եմ ոչ թե մեկ, այլ 100 անգամ սեղմել Ռուսաստանի նախագահի ձեռքը... Սակայն Վլադիմիր Զելենսկին, իմ տպավորությամբ, փարիսեցիություն էր անում: Նա հրաշալի գիտի, որ Ռուսաստանը երբեք, քանի դեռ ուժ ունի, Ղրիմը կամովին չի վերադարձնի Ուկրաինային: Որովհետեւ Ղրիմը Ուկրաինային ամենեւին պետք չէ, պետք է... Միացյալ Նահանգներին: Ռուսների հեռանալուն պես ամերիկացիները Սեւաստոպոլի ռամածովային բազան կվարձակալեն: Իսկ դա Ռուաստանին ուղղված մահացու սպառնալիք կլինի: Ուկրաինացիների զգալի մասը մոլեռանդորեն ատում է «մոսկալներին»: Դա գալիս է դարերի խորքից: Նույնիսկ խորհրդային ինտերնացիոնալիզմի պայմաններում ակնհայտորեն զգացվում էր Արեւմտյան Ուկրաինայի բնակիչների բացարձակ մեծամասնության անթաքույց ատելությունը ոչ միայն իրենց երկրի ռուսազգի քաղաքացիների, այլեւ ընդհանրապես ամեն ռուսականի ու ռուսաց լեզվի նկատմամբ: Երիտասարդ տարիներին զինվորական ծառայությունս անցել է Կիեւում, եւ կարող եմ ձեռքս խղճիս դրած վկայել, որ դեռ այն ժամանակներից ռուսների ու ռուսերենի նկատմամբ ուկրաինացիների անթաքույց ատելությունը զգացվում էր: Իսկ Նորմանդական քառյակի կողմից Մինսկում ստորագրված համաձայնագրերի մեջ կետ կա, որը նախատեսում է Դոնեցկի ու Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետություններում ռուսաց լեզվին տալ հատուկ կարգավիճակ: Ուկրաինայի նախորդ նախագահ Պետրո Պորոշենկոն, որը մինչեւ նախագահ ընտրվելը խոստանում էր արագորեն լուծել Դոնբասն ու Լուգանսկը Ուկրաինային վերադարձնելու հարցը, 5 տարուց ավելի ամեն ինչ արեց, որ այդ ինքնահռչակ հանրապետությունների անհնազանդ բնակիչները կա՛մ ուժով ենթարկվեն Կիեւին, կա՛մ լիովին բնաջնջվեն: Փաստորեն, նույնն է երազում նաեւ նորընտիր նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին: Նա նույնպես լսել անգամ չի ուզում Դոնեցկի ու Լուգանսկի հանրապետություններում ռուսաց լեզվին հատուկ կարգավիճակ տրամադրելու, հակամարտության ողջ ընթացքում կատարված իրավախախտումների կամ հանցագործությունների համար համաներում հայտարարելու, Մինսկի համաձայնագրերի մյուս պայմանավորվածությունները կատարելու, մասնավորապեսՙ շփման գծից զինված կազմավորումներն ու ծանր զինտեխնիկան ետ քաշելու մասին: Քանզի բոլորին անվանում է ահաբեկիչներ: Պնդում է, թե Լուգանսկի ու Դոնեցկի բնակիչները ռուսալեզու ուկրաինացիներ են, բայց չի ցանկանում (կամ միգուցե վախենո՞ւմ է) խոսել Ուկրաինայի այդ քաղաքացիների հետ: Ճիշտ եւ ճիշտՙ Իլհամ Հեյդար-օղլուի նման: Դեմիրճյանի անմահ Քաջ Նազարը կասերՙ Հեյդար-օղլին ամենուրեք բողոքում է, թե արցախահայերը (նաեւՙ Հայաստանի՛ հայերը) իրենց հողերը... Ադբեջանին չե՜ն տալիս... Այսինքն, նրանք, որպես մարդ ու քաղաքացի, Ադրբեջանին պետք չեն: Նրանց Արցախի ու Հայաստանի հող-հայրենի՛քն է պետք... Մեկը մյուսին արժե՛ն: | 
