Տեղադրվել է` 2020-03-19 22:53:43 (GMT +04:00)

Ընթերցված է` 4233, Տպվել է` 336, Ուղարկվել է էլ.փոստով` 0

ՄԵԿ ՄԵՏՐ

ՀՈՎԻԿ ԱՖՅԱՆ

Քանի որ դրությունն այնքան արտակարգ է, որ բոլորս, կամ գրեթե բոլորս տանն ենք, կարելի է առնվազն մեկ մետր հեռավորություն պահպանելովՙ ոչ միայն երեխաների համար հեքիաթ պատմել, այլեւ գրել դրանք: Ի դեպ, չեմ բացառում, որ ապրիլի 14-ից հետո, երբ երկրում հուսանք կավարտվի արտակարգ դրությունը, Հայաստանում գործող հրատարակիչները մեծ պատվերներ ստանան. ինքնամեկուսացումը գրականության եթե ծնողը չէ, ապա դրա ծնվելու համար անհրաժեշտ միջավայրն է:

Հենց ինքնամեկուսացման պայմաններում էլ աշխատում էր ռուս գրող, մանկագիր Սամուիլ Յակովլեւիչ Մարշակը: Մի անգամ, երբ նա դուրս է գալիս աշխատասենյակից, որպեսզի լվա ձեռքերը, հենց բաղնիքում հանդիպում է իր տան աշխատողին: Կինը, օգտվելով անակնկալ հանդիպումից, դիմում է գրողին.

- Սամուիլ Յակովլեւիչ, խնդրում եմ, եթե հնարավոր է, բարձրացրեք իմ աշխատավարձը: Ախր դուք ամբողջ օրը տանն ենք, իսկ դա նշանակում է, որ իմ գործը շատ է:

- Սիրելի՛ս,-պատասխանում է գրողը,-մեր երկրում մանկագիրները գրոշներ են ստանում: Մենք ստիպված ենք հանգստյան օրերին լրացուցիչ աշխատել:

- Որտե՞ղ,-հարցնում է տնային աշխատողը:

- Գազանանոցում: Եսՙ գորիլլա եմ աշխատում, իսկ Չուկովսկինՙ կոկորդիլոս:

- Իսկ որքա՞ն են վճարում դրա համար,-հետաքրքրվում է միամիտ տնային աշխատողը:

- Ինձՙ 300 ռուբլի, իսկ Կորնեյինՙ 250:

...Երբ այս պատմությունը հասնում է Չուկովսկիին, նա հանկարծ նեղվում է. Այդ ինչո՞ւ Մարշակին պետք է 50 ռուբլի ավելի շատ տան, քան ինձ: Չէ՞ որ կոկորդիլոս աշխատելն ավելի բարդ է, ասում է Կորնեյ Իվանովիչը:

Չգիտեմ, թե այս պատմությունը որքանով է իրական, բայց իրականումՙ կորոնավիրուսային այս օրերին, մեզՙ նկատի ունեմ նաեւ չինացիներին, իրանցիներին, իտալացիներին,...ամերիկացիներին, էջմիածինցիներին ու նույնիսկՙ գրենլանդացիներին, որոնց, իմիջիայլոց, վիրուսը հասել է, պետք է բացատրել ընտանիքի անդամների հետ համատեղելիության կանոնները: Կորոնավիրուսից առաջ, երբ մարդիկ տուն էին գնում բացառապես քնելու համար, այն էլ ոչ բոլորը եւ ոչ ամեն օր, բնական է, որ չգիտեինք, թե բացի մեզնից էլ ովքեր են ապրում մեր տներում, եւ ուրեմնՙ հիմա իդեալական ժամանակ էՙ ծանոթանալու: Ընդ որում, ասվածն ամենեւին էլ չափազանցություն չէՙ Հայաստանի համար, քանի որ, այո՛, մենք գիտենք, թե նախաճաշին ի՞նչ է ուտում կողքի մուտքի հարեւանի սկեսուրը, բայց չգիտենք, թե ո՞րն է մեր եղբոր կամ քրոջ սիրած գույնը: Կորոնավիրուսն ուրեմն ստիպում է ճանաչել ընտանիքի անդամներին, եւ շատ հնարավոր է, որ վարակը հաղթահարելուց հետո, աշխարհն իսկապես փոխվի, քանի որ այլ բան է, երբ միլիարդավոր մարդիկ առավոտյան տնից դուրս են գալիսՙ հարազատություն փնտրելու, այլ բան է, երբ նրանք դրա կարոտիցՙ տուն են վերադառնում:

Բայց մի խնդիր կա: Իսկ եթե սա մեծ փորձարկո՞ւմ էՙ տեսնելու, թե կարո՞ղ են արդյոք մարդիկ ապրել ինքնա կամ ուղղակի մեկուսացված իրարից, առանց միմյանց գրկելու, համբուրելու, ձեռքսեղմումների, կենդանի շփման... Ձեզ համար սարսափելի չէ՞ այն աշխարհը, որտեղ արդեն երեխաներ կան, որոնց օրորել, հեքիաթ են պատմել ու որոնց համար քնելուց առաջ երգել են ոչ թե մայրերը (կամ հայրերը), այլ օրորոցն ինքը: Այս երեխաների համար վաղը կարող է աննորմալ լինել կենդանի շփումը, ձեռքսեղմումը, գրկախառնությունն ու համբույրը: Եւ գուցե ինչ-որ մեկը, ավելի ճիշտՙ մենք բոլորս ուզում ենք պատրաստվե՞լ այդՙ վաղվա աշխարհին, այսօր կորոնավիրուսի, վաղը չգիտեմ ինչի միջոցով:

Այսօրը հրաշալի է, քանի որ այն վաղը փոխելու հնարավորությունն է, որտեղ մեր ու ուրիշ մարդու, մեր ու մեր հոր ու մոր, մեր ու մեր ամուսնու, կնոջ, երեխայի, մեր ու մեր քրոջ ու եղբոր միջեւ հեռավորությունը կարող է միշտ լինել եւ լինել առնվազն մեկ մետր:

Սրա՛ մասին է պետք մտածելՙ ձեռքերի ու հոգու սանիտարական համաճարակի այս օրերին: Իսկ մեր աշխատավա՞րձը, գուցե այն բարձրացնեն, բայց գորիլլա կամ կոկորդիլոս աշխատելու անհրաժեշտություն վաղն էլ է լինելու: Ընդ որում, կապիկության համար... գոնե այսօրվա աշխարհում ավելի բարձր են վարձատրում: