Տեղադրվել է` 2020-04-08 12:00:54 (GMT +04:00)

Ընթերցված է` 1244, Տպվել է` 18, Ուղարկվել է էլ.փոստով` 0

ԲԱԼԵՏԻ ՊԱՐՈՒՀԻՆ ՄԵՐԿԱՊԱՐՈՒՀՈՒ ԴԵՐՈՒՄ

Սարա Լ.Կաուֆման, «Վաշինգտոն փոսթ»

Նուրբ սեւ վարտիքներն ու մի քանի մատնաչափ խշշացող ծոպերը բեմում երբեք չէին իշխել այնպես, ինչպես երեքշաբթի գիշերըՙ Քենեդի Կենտրոնում: Դրանց միջի մարմինը վստահաբար «փոխառված էր» «Ռոքեթսից» կամ Լաս Վեգասի գիշերային մի ակումբիցՙ հանդիսատեսի առջեւ ճեմելով ատլետիզմի եւ գայթակղության սքանչելի միախառնումով:

Ոտքերը, կեցվածքը Սոնա Խառատյանինն ենՙ «Վաշինգտոն բալեի» սեւաչյա «հոգեսպանինը»: Նրա բաց «հարվածները», անշտապ ձեռքերը եւ մեղմ հրճվանքի մթնոլորտը Բալանչինի «Տասներորդ պողոտայի սպանդը» պարոդիկ բալետը դարձրեց իր իսկ անձնական խաղավայրը: Խառատյանի կատարումը որպես Մերկապարուհիՙ 1968 թվականի գանգստերների եւ շոուբիզնեսի աղմկոտ պարոդիայում, հովանավորել է «Վաշինգտոնի բալեի» «Բալանչին գումարած Էշթոն» նախագիծն Էյզենհաուերի թատրոնում: Այն նաեւ թողեց իր գործին տիրապետող արվեստագետի անջնջելի տպավորություն:

Խառատյանը այս պարախմբում է 20դ տարի եւ իր յուրովի աստղային որակով փայլում էՙ ինչպես միշտ: Բալանչինը «Սպանդը» վերափոխել է 1936 թվականի իր «Ոտնաթաթերիդ ծայրերին» բրոդվեյյան մյուզիքլիցՙ Ռիչարդ Ռոջերսի երաժշտությամբ, որտեղ մեծ քանակությամբ ծնծղաներ են հնչում, ինչը մի փոքր ավելին է, քան բրոդվեյյան աղջիկների խմբերի նպատակային աշխույժ աղմուկը: Բայց Խառատյանըՙ հետուառաջ գալարվելով պարուհու իր նեղ զգեստով ու բարձրակրունկ կոշիկներով, իր անձնական գաղափարներն ուներ:

Դանիել Ռոբերջի ռետինե վերջույթներով մյուզիքլի պարողը (հրաշալի կատակերգական նկարագրով) փորձում է տիրել Պարուհուն, բայց չի կարողանում, եւ Պարուհին վերջույթի ամեն մի կտրուկ խոսուն շարժումով մեզ ասում էՙ ինչու: Նա փորձառու, հատուկ ունակություններով ազատ ոգի է, մեկը, որը կարող է հետ-սալտոյով կառավարել թենիսի դաշտի հակառակ կողմի տղային, հետո հանգիստ տուն ճեմելՙ փրփուրով լոգանք ընդունելու եւ ֆրանսերեն բնագրով Բոդլեր կարդալու:

Ծրագրում այլ լուսավոր պահեր էլ կային, որոնք Բալանչինի «Ալլեգրո Բրիլլանտեի» հաճելի, պայծառ մասերից են: Մակի Օնուկին եւ հրավիրյալ արտիստ Մարսելո Գոմեսըՙ «Ամերիկյան բալետի թատրոնի» նախկին գլխավոր պարողը, գլխավորում են պարողների ցանկը: Օնուկիի կատարումը հատկապես շարժուն էր ոտքերի ձգվածության ու ձեռքերի թափ առնող շարունակական տարածման զգացումով: «Ալլեգրոն» վաղուցվանից է «Վաշինգտոն բալեի» խաղացանկումՙ փայլելով վստահությամբ: Դաշնակահար Գլեն Սեյլզը Չայկովսկիի պարտիտուրային հաղորդեց զվարթ աշխուժություն:

Բալանչինի ժամանակակից բրիտանացի հմուտ խորեոգրաֆ Ֆրեդերիք Էշթոնի երկու աշխատանքները լիովին հասկացված չէին, չնայած «Մտածումներ «Թաիսից»-ըՙ Էն Վոն Լիի եւ Ջան Կառլո Պերեսի տարածուն պա-դե-դյոն, ամենամոտն էր դրան: Դա եւ «Ծննդյան նվերը»ՙ մի վառ անսամբլային դրվագ, ցույց են տալիս մարմնի վերին մասիՙ Էշթոնին բնորոշ սահուն ոճը եւ հոսուն արտահայտչականությունը:

Երեկոն սկսվեց Վաշինգտոնի Բալետի դպրոցի ուսանողների կարճատեւ, սիրալիր ելույթովՙ ի պատիվ դպրոցի 75-ամյակի: Գեղարվեստական ղեկավար Ջուլի Քենթի հստակ նպատակը կայուն զարգացումն է: Ի դեմս Խառատյանի, Օնուկիի եւ Լիի պես պարողներիՙ նա տեսնում է օրինակելի արվեստագետների, որոնք չնայած դժվարություններինՙ շարունակում են բարգավաճել եւ կատարելագործվել:

Անգլերենից թարգմանեց ԳԵՎՈՐԳ ԱՍԱՏՐՅԱՆԸ