Մայիսի 23-ին Երեւանի նկարչի տանը բացվեց նկարիչ, բանաստեղծ Արեւշատ Ավագյանի անհատական ցուցահանդեսը: Մի քանի տասնյակ աշխատանքներՙ գրաֆիկա եւ գեղանկար, ներկայացրին մեզ հեղինակի հիմնականում վերջին տարիների խոհափիլիսոփայական մտորումներըՙ հանձնած կտավին եւ մարմնավորած երփներանգ ու թանձր գույներով:
Արեւշատ Ավագյանը մեզանում այն սակավ արվեստագետներից է, ում ներաշխարհին հոգեհարազատ են մոլորակի, կյանքի եւ դրանց դաշտումՙ մարդ անհատի տիեզերական ընկալման ճշմարիտ ոգորումները:
Ներքին հայացքը հառելով առ երկինք, մարդն ու արվեստագետն իր վրձնի եւ գրչի ներածին զորությամբ փորձում է իր եւ բոլորիս առջեւ հնչեցնել մարդկային գոյին, բնությանը եւ տիեզերքին փոխառնչվող հարցեր եւ յուրովի պատասխանել դրանց: Այդպիսին է հիմնականում նրա պոեզիան: Այդպիսին եւ ներկայացավ մեզ հիշյալ ցուցահանդեսը: Անկեղծ հուզական պոռթկումով եւ բանական խորաթափանց դիտարկումներով տոգորված Արեւշատ Ավագյանի կտավները մեկ շոյում են աչքդ, մեկՙ հնչեցնում հոգուդ լարերը, մեկՙ լուռ եւ ինքնամփոփ զննման տեղիք տալիս: Սրանում է, անշուշտ, ասելիք ունեցող իսկական արվեստագետի նվաճումը:
ԹԱՄԱՐ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ