Արցախյան ազատամարտում զոհվածների մի խումբ կանայք եւ մայրեր երեկ «Ազդակ» ակումբում իրենց մտահոգությունն էին ներկայացնում անվտանգության գոտու մի շարք տարածքներ Ադրբեջանին վերադարձնելու հեռանկարի վերաբերյալ: «Արյունով ազատագրված հողն ո՞ւմ պիտի տանք, ժողովուրդ: Չենք վախենում պատերազմից, թիկունք ե՞ն ուզում, մենք այդ թիկունքն ենք, հավաստիացնում էր զոհվածի այրի Շուշանիկ Աբրահամյանը: Պատերազմը, ինչպես սատանան, այնքան սարսափելի չէ, որքան անունը»: Իբրեւ ապացույց տկն Աբրահամյանը խոսում էր պատերազմի տարիներին ժողովրդի փոխվստահության, կողքինի հանդեպ շատ ավելի մեծ հոգատարության մասին:
Զոհված ազատամարտիկի մայր Գոհար Կարապետյանը չէր պատկերացնում, թե ով կարող է խոսել հողերը տալու մասինՙ նախագա՞հը, պաշտպանության նախարա՞րը, ովքեր առաջին օրից մասնակցել են պատերազմին: «Ճիշտ է, պատերազմից շատերն են վախենում, բայց եթե այն մեզ կրկին պարտադրվի, բոլորս պատրաստ ենք», ասաց նա:
Ներկաները չէին հավատում, թե մի թիզ հող կտանք թշնամուն: «Եթե հողը հետ են տալիս, թող մեր որդիներին էլ հետ տան: Եթե մեկը հնարավոր չէ, ուրեմն հնարավոր չէ նաեւ մյուսը», ասում են մայրերը:
Թ. Մ.