«Գրական թերթի» սույն տարվա թիվ 32-ում դուք հրապարակել եք համառոտ մի թռուցիկ, որտեղ մեղադրում եք անանուն քննադատներին 1937 չարաբաստիկ թվականի քննադատության ոգին եւ «կերպը» վերականգնելում: Քաղաքացիական ձեր այդ կեցվածքը կարող էր լինել շահեկան, եթե չլիներ ոչ երկրորդական մի հանգամանք:
1937 թվականից երեսուն տարի անց դուք միջնադարյան ինկվիզիցիայի ոգով եւ «կերպով» ստանձնել էիք տխրահռչակ «քննարկման» հիմնական զեկուցողի դերը, նպատակ ունենալով ոչնչացնել հայ գրականության կոթողներից մեկը` «Այրվող այգեստաններ» վեպը եւ նրա հեղինակին` Գուրգեն Մահարուն: Ձեր նպատակին դուք հասաք մասամբ:
Մենք կորցրինք հեղինակին, բայց ահա օրերս նշվեց վեպի հրապարակման 40-ամյակը:
Չարժե դիմել ձեր մասնագիտական կամ մարդկային խղճին: Ինչպես 1967 թվականի կախյալ, այնպես էլ մեր անկախ ժամանակներում ձեր մեջ կաղապարված է այն մտայնությունը, թե ձեզանով է պայմանավորված ինչպես սոցռեալիզմի, այնպես էլ արդի հայ գրականագիտական միտքը:
Հ. Գ.- Երկտողս չուղարկվեց խմբագրություն` «մաքուր» մնալու ներքին ինքնապաշտպանական ցանկությամբ, չէր էլ ուղարկվի, եթե նույն «Գրական թերթում» չտպագրվեր ձեր ծավալուն հոդվածը այս անգամ հայտնի հասցեով: Չեմ ուզում խառնվել բանավեճին, եթե գրական այդ մակարդակը կարելի է անվանել բանավեճ, բայց ինձ զարմացրեց ձեր ցինիզմը: Հոդվածում դուք համարձակվում եք, ի շարս այլ գրքերի, խոսել «Այրվող այգեստանների» աուդոտաֆեի մասին, կարծես վստահ լինելով գրական նոսրացած միջավայրի մանկուրդության վրա: Բայց գրականության պատմությունում արձանագրված է, եւ ես մի անգամ էլ բարձրաձայնում եմ, որ «Այրվող այգեստաններ» վեպի գլխավոր ինկվիզիտորն ուրիշ մարդ չէր, այլ մոտակա ապագայում գուցե եւ ակադեմիկոս Գառնիկ Անանյանը:
Այստեղ էին հները բացականչում` ով դարք, ով բարք..
ԳՐԻԳՈՐ ԱՃԵՄՅԱՆ