Ապարան, ապարանցի, հումոր, ծիծաղ, անեկդոտ բառերը համարժեք են երկար տարիներ: Մեզանից ոչ-ոք չգիտի, թե Աստված երբ որոշեց ապարանցուն օժտել այսքան ծիծաղկոտ հատկանիշներով: Մի բան փաստ է, չենք կարող տալ ապարանցիների անունը կամ հանդիպել որեւէ ապարանցու ու լիարժեք չծիծաղել, կամ մի թեթեւ չժպտալ: Ապարանցիների մասին բոլորն են խոսուՙ թե մեծերը, թե փոքրերը, խոսում են նաեւ իրենք: Եվ պատահական չէ, որ լինելով ապարանցի, այդ անեկդոտները հավաքել, մշակել եւ ընթերցողների դատին է հանձնել ապարանցի Վաչագան Սարգսյանը: Նրա առաջին գիրքը լույս է տեսել «101 սրսուռ անեկդոտ ապարանցիների մասին» վերնագրով, իսկ երկրորդը լույս է տեսել օրերս: Գրքի առաջին մասը վերնագրված է «Մերօրյա աֆորիզմներ», իսկ երկրորդ մասը` «Ապարանյան անեկդոտներ»:
Հատկապես երկրորդ մասում զետեղված անեկդոտները եւս մեկ անգամ հաստատում են, որ ծիծաղն ու հումորը հաց ու ջրի պես պետք են մարդուն, լինեն ապարանցի, ղարաբաղցի, թե գորիսցի: Ուրեմն եկեք եւս մեկ անգամ լիաթոք ծիծաղենք եւ հիշենք, որ ամեն ինչ անցողիկ է, կարեւորը մարդս մարդ լինի ու մի քիչ էլ ապարանցի:
Ձեզ ենք ներկայացնում երկու նմուշ ապարանցիների մասին անեկդոտներից.
Ղարաբաղյան պատերազմում հրամանատարներից մեկը առաջին գիծ կամ ապարանցի, կամ ղարաբաղցի է ուղարկում: Ընկերները հետաքրքրվում են.
- Ինչի ես միշտ նրանց ուղարկում, ուրիշ կռվող չկա՞:
- Բա ոնց անեմ... Գոնե մարդկային զոհերը քիչ կլինեն,- արդարանում է հրամանատարը:
Ապարանցին փողոցում դրամապանակ է գտնում` մեջը 1000 դոլար եւ այցեքարտ: Գնում է տուն, զանգում ռադիո եւ ասում.
- Մի հատ դրամապանակ եմ գտել` մեջը 1000 դոլար եվ մի հատ էլ վիզիտկա` վրան գրած Գագո: Մի հատ Գագոյի պատվին տխուր երգ տվեք...
ՄԱՐԳԱՐԻՏԱ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ