Նրանք միանում են ընտրությունները բոյկոտող կուսակցություններին
Երեկ Ազգային ժողովի առաջիկա ընտրությունները բոյկոտելու մասին հայտարարություն հրապարակեցին քաղաքական այն միությունները, որոնք իրենց անվանում են Հայաստանի ազգայնական ուժեր` «Հայ արիական միաբանությունը», «Հայրենիք-Սփյուռքը», «Հանուն հայրենիք»-ը, Աբովյանի ազգային ուժերի միացյալ դաշինքը:
«Այժմ էլ իշխանական վերնախավը որոշ «ընդդիմադիր» ուժերի (իրենց իսկ կողմից սատարվող) ղեկավարների հետ փոխհամագործակցելով, նախապատրաստում է նոր «ընտրություններ», որտեղ ընտրաձայներն արդեն բաժանված են, ըստ այդմ, կանխավ կեղծված: ...Մարդկանց անձնագրային տվյալները, մահացած ու երկրից բացակա անձանց ցուցակներն արդեն վաղուց են կազմված ու բաշխված: Ամիսներ առաջ ու հիմա էլ կազմակերպված ընթանում է ընտրակաշառքների (բնամթերքի, փողի կամ այլ տեսքով) բաժանում ու ձայների հավաքում...», գրված է հայտարարության մեջ:
2003 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ ազգայնականները կարողացան համախմբվել` ստեղծելով «Հայ արիական բռունցք» դաշինքը, բայց ոչնչի չհասան: Ավելին, «Հայ արիների միություն» կազմակերպության նախագահ Արմեն Ավետիսյանի ասելով, կեղծիքներն ու նկարչությունն այնպիսի մակարդակի հասան, որ Քանաքեռի բնակիչ, ստեղծված դաշինքի անդամ Ռազմիկ Վասիլյանը հայրենի համայնքում 0 ձայն ստացավ, այսինքն, նույնիսկ իր ընտանիքի անդամներն իր օգտին չէին քվեարկել:
Հիմա, երբ նախընտրական միջավայրի գույներն ավելի են խտացել, նրանք առավել եւս չեն ուզում ընտրական բեմականացման ստատիստներ լինել: Այդ ներկայացման սցենարը բաց է հասարակության համար` գլխավոր դերակատարներ Բարգավաճ Հայաստանն ու Հանրապետական կուսակցությունը ցուցադրական հակամարտություն են խաղում, բայց հրաշալի հասկանում են իրար: Նրանք արդեն հաստատել են եւ պալատական ընդդիմության կազմը` ՀԺԿ, Ժողովրդական կուսակցություն, Ազգային միաբանություն, որոնց ներկայությունն արդեն ապահովված է ԱԺ-ում:
Հայ ազգայնականները դեմ են կանխորոշված ընտրություններին: Նրանք առավել հիասթափված են ազգայնական իշխանություններից, որոնց «ազգայնականությունն ամենեւին էլ նժդեհական» չէ այլեւս: Նժդեհն ասում էր` «ծառայիր հայրենիքին ամեն ինչով, բայց ոչ ստորությամբ», իսկ այդ հատկանիշը հիմա արժանիք է դարձել:
Արմեն Ավետիսյանը համաձայն է, որ ընդդիմությունն այդպես էլ չկարողացավ իրական հակակշիռ դառնալ իշխանություններին, ոչ միայն չկարողացավ, այլեւ ավելի կտրտված է ու անմիաբան, քան էր նախորդ ընտրություններից առաջ: Ընդդիմադիրների առաջնորդական հովերն ու հավակնությունները ավելի սրված են հիմա, եւ եթե իշխանությանը հաջողվեց վերջնականապես ջլատել նրանց, ուրեմն արժանին այդ էր:
Սահմանադրական հանրաքվեի ժամանակ ընդդիմությունը միասնական բոյկոտի դիմեց, որը գործնականում արդյունք չունեցավ: Միանալով մյուս կուսակցությունների` ԱԺՄ-ի, ԱԻՄ-ի, կոմունիստների բոյկոտին, ազգայնականները որեւէ ակնկալիք ունե՞ն այս նոր «օպերացիայից»: Պարզվում է, ոչինչ, ոչ մի սպասելիք: Այլ բան է, եթե հակաիշխանական ուժերը բոլորը միասին հրաժարվեին ընտրություններին մասնակցությունից: Բայց բոյկոտելու հարցում էլ ընդդիմությունն անմիաբան է, ինչպես համախմբման:
Իրողությունն այլ է, եւ պարզ ու հստակ նույնիսկ ամենաանփորձ աչքի համար` երբ պայքարի են ելնում դինոզավրերը, ամենապակասը առյուծ պիտի լինես նրանց կռվին մասնակցելու իրավունք ստանալու համար: Եթե առյուծ էլ չես, հանդիսատեսի համեստ կարգավիճակը ամենահարմարն էՙ իբր թե բոյկոտ ես անում:
ԿԱՐԻՆԵ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ