«Ազգ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Հակոբ Ավետիքյանին
Մեծարգո պարոն Ավետիքյան
Մենք զարմանք, ափսոսանք եւ խոր հիասթափություն ապրեցինք, լսելով վարչապետի հետ Ձեր զրույցը, որը հայկական հեռատեսիլի առաջին ալիքը եթեր տվեց անցած ուրբաթ: Ձեր առաջին իսկ նախադասությունը մատնեց Ձեզ: Զրույցի սկզբից մինչեւ վերջը նկատելի էին Ձեր շփոթվածությունը, որը, ի հեճուկս Ձեր ճիգերի, սքողել չէր հաջողվում: Անթաքույց ինքնավստահությունը եւ նրա դեմքից ու հայացքից դեպի Ձեզ ճառագող այնքան վիրավորական ու վիրավորող հեգնանքը, որն այլ կերպ, քան «սրան էլ չոքցրինք», չես վերծանի: Ո՛չ, դա հասարակությանը ալեկոծող պրոբլեմների վերաբերյալ հարցազրույց չէր, դա վաղօրոք, բայց անհաջող մշակած գովազդ էր, դա երկու դերասանի թատրոն էր, որտեղ դերակատարներից մեկը համաձայնել էր խաղալ մյուսիՙ բեմադրող ռեժիսորի կամքին հնազանդ: Իհարկե, յուրաքանչյուր ոք իր կարծիքը բարձրացնելու իրավունք ունի: Սակայն, միթե՞ Ձեր պես փորձված լրագրողի համար դժվար էր զրուցակցին գովազդելու պակաս անպատվաբեր ձեւ ընտրել, քան այն, ինչը ընտրել էիք:
Պրն. Ավետիքյան
Հայկական քաղաքական բառապաշարը վերջին տարիներին այլ բառերի հետ հարստացավ նաեւ «գցել» բայով: Ինչպե՞ս եւ ինչու՞ թույլ տվեցիք, որ Ձեզ «գցեն»: Չէ, որ Ձեզ գցելովՙ գցեցին նաեւ հեղինակավոր «Ազգին»:
ՀՀ Մտավորականների ֆորումի քաղաքական խորհրդի անունից Ա. Սարգսյան, ք. Երեւան, 17.09.2007թ.
(հրապարակվում է կրճատումներով)