«Ժողովուրդը սիրում է մարդկանց որոշակի խմբավորումների բաժանել, դասակարգել, նմանատիպ կաղապարներից մեկում կարծես ինձ բանտարկված եմ զգում», ասում է թատրոնի ու կինոյի հայտնի դերասանուհի Արսինե Խանջյանըՙ կողակիցը Ատոմ Էգոյանի, որը նրան նկարահանել է իր բոլոր ֆիլմերում:
Հիսունամյա Արսինեն ծնվել ու մեծացել է Լիբանանում, 17 տարեկանում տեղափոխվել է Մոնրեալ (Կանադա) ու չնայած իր ամուսնու եւ մյուս ռեժիսորների ֆիլմերում միայն լուրջ դերեր է ստանձնել եւ արժանացել «Զեմինի ու Զենի» մրցանակների, նա կարծում է, որ ինքն, այնուամենայնիվ, պիտանի է նաեւ ավելի թեթեւ, նույնիսկ կատակերգական դերերի համար:
Կանադական բեմերում հունվարի 17-ից փետրվարի 23-ը ներկայացված «Palace of the End» («Ավարտի պալատը») պիեսի փորձերի ընդմիջման ժամանակ Տորոնտոյի «Գլոբ էնդ Մեյլ» թերթին տված հարցազրույցում Արսինեն ցանկություն է հայտնել դուրս գալ լուրջ դերեր մարմնավորելուՙ իր մասին ստեղծված «կաղապարից»:
Ջուդիթ Թոմպսոնի այդ պիեսում նա խաղում է այն ապստամբի դերը, որին Սադդամ Հուսեյնի գաղտնի ոստիկանները 1970-ականներին կտտանքների են ենթարկում, եւ հետագայում նա մահանում էՙ «Փոթորիկ անապատում» օպերացիայի ժամանակ ռմբակոծված իր տանը:
- Ձմռան այս ցուրտ օրերին դուք մարմնավորում եք Ներհջաս էլ Սաֆարիի ողբերգական կերպարը: Ինչպե՞ս եք դիմանում այդ ծանրությանը:
- Բավականին լավ, որովհետեւ դերասանական ու ստեղծագործական հետաքրքրական խումբ է հավաքվել, եւ ժամանակը հաճելի է անցնում: Լուրջ դեր է, բայց շատ զվարճալի պահեր ենք անցկացնումՙ մի տեսակ հակակշռելու պիեսի ծանրությանը: Վիշտը, ցավը մի կերպ պետք է հակակշռվեն, վարպետորեն, անշուշտ, ծիծաղի ու հումորի հետ: Մարդկային կյանքն է այդպիսին:
- Պիեսը մենախոսությունների եռյակ է: Բեմից դուրս ստեղծագործական հարաբերություններ կա՞ն մյուս 2 դերասանների հետ:
- Ճիշտ է, ավանդական երկխոսություն չկա պիեսում, բայց մենախոսություններն այնքան էլ առանձնացված չեն, դրանց միջեւ կապն առկա է: Բացի այդ մենք իրար լրացնում ենք, թատրոնից դուրս շատ ժամանակ ենք անցկացնում միասին եւ, անշուշտ, քննարկում ենք պիեսի դինամիկան, ինչը մեզ նոր էներգիա է հաղորդում:
- Սա ձեր առաջին համագործակցությունն է ռեժիսոր Դեյվիդ Սթորչի հետ, այո՞:
- Այո, հիանալի է աշխատել մեկի հետ, որը նաեւ դերասան է: Դա ուրիշ փորձառություն է:
- Դա ձեր ամուսնուն ուղղված քննադատությո՞ւն պետք է համարել:
- Օ՜, ոչ: Բոլորովին ոչ (ծիծաղում է): Պարզապես զանազանություն է եւ ինձ համար հաճելի է աշխատել տարբեր խառնվածքի տեր մարդկանց հետ:
- Հարաբերությունները փոխվո՞ւմ են, երբ, ասենք, ռեժիսորը ամուսինդ չէ:
- Ես այն դերասաններից եմ, որը ռեժիսորին է թողնում իրեն հայտնաբերելու հաճույքը: Լավ եմ ճանաչում ինձ եւ իմ հնարավորությունները, բայց ուզում եմ, որ իմ «մութ ծալքերը» ուրիշները հայտնաբերեն եւ ինձ անակնկալ մատուցեն: Դա նման է զանազան դարակներով պահարան ունենալուն: Լավ գիտես, թե ինչեր ունես դրանցում, բայց երբ մեկը պատահաբար բացում է դարակներից մեկն ու զարմացած բացականչումՙ «Օ՛հ, դու այս ինչ բանն էլ ունես», բոլորովին այլ զգացողություն ես ունենում: Գույները խտանում են, առավել որոշակի դառնում:
- Իսկ ամուսինդ չի՞ խանդում, երբ ուրիշները սկսում են խառնել քո դարակները:
- (Ծիծաղում է): Դե, նայած ինչ դարակների մասին է խոսքը:
- Ի դեպ, ինչո՞ւ է ձեր ամուսինը միշտ սեւ հագնում:
- Ճիշտ եք, նա շատ է սիրում այդ գույնը, ու դա նրան սազում է: Բայց երբեմն նրան ստիպում եմ, որ ավելի պայծառ գույներ հագնի:
- Գուցե մուգ կապո՞ւյտ:
- Այո, ունի այդ գույնի կոստյում, բայց դրա հետ կապված խնդիրն այն է, որ նկարում սեւ է դուրս գալիս:
- Ձեր կարծիքով, բջջային հեռախոսները բարի՞ք են, թե՞ չարիք:
- Դրանք զզվելի են: Սովորական, նորմալ մարդուն խելագար են դարձնում: Ես դեռ չեմ ընտելացել այն տեսարանի հետ, երբ մարդիկ փողոցում կամ այլուր հանկարծ սկսում են խոսել: Ինքս ինձ հարց եմ տալիս. «Աստված իմ, ի՞նչ պատահեց», հետո գլխի եմ ընկնում, որ պարզապես բջջայինով են խոսում: Մարդիկ դարձել են մի տեսակ «հասարակական դերասաններ»: Մի կողմի խոսակցությունը լսելով, պետք է պատկերացնել մյուս կողմում ասված խոսքերը: Մարդիկ նաեւ կորցրել են «անձնականի» զգացումը: Բջջայիններն օգտագործելիս հաճախ տուրք են տալիս իրենց զգացմունքներին: Դա զվարճալի է, բայց երբեմն կատաղեցնում է ինձ:
- Ո՞րն է «Ավարտի պալատը» պիեսի կարեւորությունը:
- Պիեսի գեղեցկությունը գրության, սցենարի մեջ է: Դա երեւի Ջուդիթի առաջին քաղաքական գործն է, բայց շատ չի տարբերվում նախորդներից: Դարձյալ փոքրիկ քաղաքի մեծ հոգսերն են: Այս անգամ Իրաքի միջավայրն է, պատերազմական դրությունը: Պիեսը ուժի, կարողության, կարեկցանքի ու պարտականության մասին է:
- Նաեւ անտարբերությա՞ն:
- Անշուշտ: Գիտեք, չափազանց անհանգիստ ու տարօրինակ ժամանակներ ենք ապրում: Մի կողմից տեղեկությունների առատություն, մյուս կողմից իրական փաստերի պակաս, որն էլ իր հերթին անտարբերություն է բերում: Ջուդիթը կարողացել է համատեղել այս երկու աշխարհներն ու խոսել մարդու հոգու, պատասխանատվության ու հասարակության վրա այդ ողբերգությունների թողած ազդեցության մասին: Դա պիեսը դարձնում է շատ մտերմիկ, հարազատ:
- Ամերիկյան ներխուժումը ինչ-որ դրական ազդեցություն ունեցա՞վ Իրաքում:
- Երբեք ներխուժման կողմնակից չեմ եղել: Չեմ կարծում, որ մարդկանց ազատագրումը դրսից պետք է գա: Ավելին, եթե հասարակության կյանքի բարելավման ձգտումը անկեղծ էր, միջամտությունը պետք է լիներ 60-70-ականներին, երբ Սադդամ Հուսեյնը նոր էր սկսում կառուցել իր «կայսրությունը»:
- Չե՞ք հոգնել լուրջ դերերից: Կատակերգության անցնելու ժամանակը չէ՞:
- Եթե համարձակ եւ անկեղծ խոսենք, իմ երազանքն է լիակատար կատակերգական դեր ստանձնել: Եթե որեւէ մեկն ինձ նման առաջարկով դիմի, երանելի վիճակում կհայտնվեմ:
Թարգմ. ՀԱԿՈԲ ԾՈՒԼԻԿՅԱՆԻ