Երեկ, մայրության եւ գեղեցկության տոնի օրը հանդիպում ունեցանք ԱԺ փոխնախագահ, «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության անդամ Արեւիկ Պետրոսյանի հետ եւ մի քանի հարց ուղղեցինք նրան:
- Հարմարավե՞տ եք զգում Ձեզ Ազգային ժողովի փոխնախագահի աթոռին, դա կնոջը հարմա՞ր աթոռ է:
- Խոսքն իմ կարծիքով ոչ այնքան հարմարավետության մասին պետք է լինի, որքան պատասխանատվության գիտակցության եւ այն պատվով իրականացնելու:
Իսկ որեւէ պաշտոնի հետ կապված ես չէի առանձնացնի կնոջ կամ տղամարդու խնդիրը` պատասխանատվության եւ լիազորությունների շրջանակի հարց է: Նախ եւ առաջ ես ինձ դիտարկում եմ որպես ԱԺ պատգամավոր, որն իր կուսակցության հետ ընտրվելիս ժողովրդին խոստումներ է տվել եւ դրանք պետք է իրականացնի, հետո նոր որպես ԱԺ նախագահի տեղակալ:
- Կառավարելի՞ է Ձեզ համար ԱԺ-ն, ի զորո՞ւ եք կառավարել` այնուամենայնիվ տարբեր մարդիկ են:
- Իմ աշխատանքային գործունեությունը ես սկսել եմ պատասխանատու օղակներից` կառավարելու, պատասխանատվություն կրելու առումով այդ բոլորն ինձ համար խորթ եւ անծանոթ միջավայր չէ. ե՛ւ վարչական, ե՛ւ քաղաքականության առումով ես որոշակի փորձ ունեմ: Եթե համեմատություն անցկացնենք` ԱԺ-ն խիստ առանձնահատկություն ունի, տարբերվում է գործադիրից (մինչեւ ԱԺ պատգամավոր դառնալը Ա. Պետրոսյանը արդարադատության փոխնախարար էր - Մ.Խ.), եւ պետք է կարողանալ այնպես կողմնորոշվել, աշխատանքներն այնպես կազմակերպել, որ թե՛ մարդկային, թե՛ քաղաքական, թե՛ աշխատանքային, թե՛ արդյունքի հասնելու առումով խնդիրներ չառաջանան:
- Կին լինելը օգնե՞լ է, թե՞ խանգարել Ձեզ կարիերայի աստիճաններով բարձրանալիս:
- Ե՛վ օգնել է, ե՛ւ խանգարել: Բայց ավելի շատ խանգարել է: Խանգարել է առավել ազատ եւ անկաշկանդ տնօրինելու ժամանակը զուտ անձնական հարցերը հասցնելու- կազմակերպելու իմաստով, իսկ օգնելը` ինչը որ շատ ավելի կոշտ խոսակցության թեմա կարող է դառնալ երկու կամ ավելի տղամարդկանց միջեւ, կնոջ ներկայությամբ առավել մեղմ դրսեւորում է ունենում, հաճախ էլ` կարգավորվում, իմ դեպքում էլ բացառություն չէ այս ճշմարտությունը:
- Այսինքն` գտնում եք, որ Հայաստանում կինը իր մասնագիտական որակով միայն կարող է պաշտոնի հասնե՞լ: ԱԺ մյուս կին պատգամավորներին եթե նայե՞նք:
- Այո, այդպես եմ կարծում: Իսկ ԱԺ մյուս կին պատգամավորներից յուրաքանչյուրից մի բան վերցնելու խնդիր կա, 12 կին պատգամավորներս էլ ունենք ե՛ւ մեր հմայքը, մեր առանձնահատկությունները, բնավորության ե՛ւ լավ, ե՛ւ վատ գծերը: Ճանապարհ անցած կանայք են բոլորն էլ, եւ շատ լավ կլիներ, որ մենք կարողանայինք համատեղ տարբեր ծրագրեր իրականացնել, որոշ հարցերում համատեղեինք մեր ջանքերը:
- Գործադիրո՞ւմ էիք լավ զգում, թե օրենսդիրում:
- 15 տարի աշխատել եմ վարչական համակարգում, իսկ Ազգային ժողովում իմ աշխատանքային գործունեության մեկ տարին դեռ չի լրացել` համեմատել դեռ դժվար է:
- Վերեւում տված հարցս այլ կերպ տամ. միանգամից պատասխանատու պաշտոններով եք սկսել Ձեր աշխատանքային գործունեությունը` Ձեր բա՞խտն է բերել, «տրամպլի՞ն» է եղել, հայրի՞կ... թե՞ համարում եք, որ Դուք ստացել եք Ձեր ընդունակություններին համապատասխան:
- Թող անհամեստ չհնչի, բայց ես իմ աշխատանքային գործունեության մեջ անձնական նախաձեռնություն աշխատանքի հարցում կամ առաջխաղացման առումով չեմ ունեցել, միայն առաջարկություններ են եղել, եւ դրանք համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում ուսանելու տարիներից են եղել: Երբ ես թեկնածուական ատենախոսություն էի պաշտպանում` դասախոսներս պաշտպանության ժամանակ իմ ծնողներին էին փնտրում` ուզում էին ծանոթանալ, ասում էին, որ 5 տարի չեն ճանաչել նրանց, եւ ծանոթացան պաշտպանության արդյունքները տոնելու ժամանակ: Ոչ, իմ ծնողներն իմ առաջխաղացման մեջ որեւէ դեր չեն ունեցել, բայց ես իմ առաջխաղացման համար երախտապարտ եմ ծնողներիս` երջանկահիշատակ մորս, այս օրերին էլ իմ թիկունքին կանգնած հորս, որովհետեւ նրանք կարողացել են ստեղծել պայմաններ` կրթվելու եւ որքան հնարավոր է գիտելիքներ ձեռք բերելու համար, նաեւ օգնելով, որ ես չմտածեմ ընտանեկան հոգսերի մասին:
- Քաղաքականությանը մոտենամ. ինչ-որ բան կարելի՞ էր անել, որ մարտի մեկը չլիներ:
- Ասեմ` առաջ նայելով. մենք պետք է եւ պարտավոր ենք ձեռնարկել բոլոր միջոցները, որպեսզի կրկնություններ չունենանք, եւ ավելացնենք ու բազմապատկենք այն ձեռքբերումները, որոնք եղել են այս տարիների ընթացքում, յուրաքանչյուր հայի քրտնաջան աշխատանքի գնով: Մենք պարտավոր ենք ավելի ազնիվ լինել գնահատականների հարցում, մեր արարքների համար պատասխան տալու, ժողովրդի աչքերին նայելու առումով: Ես կարծում եմ, որ մենք գտնվում ենք այնպիսի վիճակում, որը ենթադրում է ակտիվ եւ արագ գործողություններ:
Մենք քաղաքական ուժ ենք, կոալիցիոն պարտավորություններ կան, դրանք զուտ ձեւակերպումներ չեն: Մեզ համար առաջնահերթը ոչ թե պաշտոններն են, այլ այն սկզբունքները, որոնցով խնդիրները պետք է լուծում ստանան:
- Ազգային ժողովի մյուս կին պատգամավորների հետ հակադրություններ ունեցե՞լ եք, ուզում եմ ասել` զուտ կանացի կրքերը Ձեզ խո՞րթ են:
- Բարեբախտաբար` դեռ այդպիսի առիթներ չեն եղել: Եթե լինեն, կարծում եմ, առողջ քննարկումներ կունենանք եւ առողջ լուծումների կհանգենք:
- Ինչո՞վ է զբաղված Արեւիկ Պետրոսյանն աշխատանքից դուրս, ինչո՞վ եք հետաքրքրվում:
- Շատ սիրով զբաղվում եմ ընտանիքով, դստրիկովս, որը շուտով 6 տարեկան կդառնա, այս տարի Տաթեւիկը դպրոց կգնա: Նա շատ հետաքրքրական հարցեր է տալիս, կարծես հասկանում է, թե ինչ-որ կարեւոր գործով եմ զբաղվում, նրա ըմբռնումը ինձ օգնում է առօրյա կյանքում: Ես սիրում եմ իմ ընտանեկան հոգսերն անձամբ հոգալ, ճաշ պատրաստել, ծառայող չունեմ եւ չեմ էլ ունենա, որովհետեւ տան հոգսերով զբաղվելը նաեւ լիցքաթափում է ինձ: Ես ապրում եմ եղբորս ընտանիքի եւ հորս հետ, նրանք ինձ շատ են օգնում, ապրում ենք այնպես, ինչպես տարիներ առաջ: Պաշտոնյա լինելն իմ կյանքում շատ բան չի փոխել:
- Հայ կնոջ այսօրվա վիճակն ու խնդիրներն ինչպե՞ս եք դիտարկում` կարգախոսային եւ հռչակագրային բառերից անդին:
- Հայ կնոջ մասին խոսելիս` նախ մորս մասին եմ մտածում, այն կանանց մասին, որոնք մեր ընտանիքին ու մեր պետությանը տվել են ամեն ինչ: Այնուամենայնիվ հայ կինը մեր ընտանիքը, ազգին ու պետությանը պահողն է: Հայ կնոջ պրոբլեմներին անդրադառնալ ընդհանուր վիճակից կտրված` ճիշտ չէ: Եթե ընդհանուր սոցիալական եւ քաղաքական վիճակը հանդարտ չլինի` զարգացման հետագա տեմպերը հուսադրող չլինեն, հայ կնոջ առանձին վերցրած դերի մասին մտածելը ճիշտ մոտեցում չէ:
Առիթից օգտվելով շնորհավորում եմ հայ կանանց, աղջիկներին եւ մայրերին տոնի առթիվ, երջանկություն, տանելի հոգսեր, ընտանեկան ջերմություն եմ ցանկանում: Թող նրանք լինեն հարգված, գնահատված, առողջ:
ՄԱՐԻԵՏԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ