Մերօրյա մամուլի որոշ միջոցներում հրապարակվող առանձին հոդվածներ հար եւ նման են ստալինյան շրջանում տպագրված բանսարկություններին եւ հայհոյախոսություններին, որոնք գրվում են «հիմնվելով» բացահայտ կեղծ ու ասեկոսային տեղեկությունների վրա: Լրագրական էթիկայի տարրական կանոնները պահանջում են, որ առանձնապես անձերի դեմ ուղղված «թունոտ» հոդվածներում տեղ գտած «փաստերը» որոշակի ճշտման ենթարկվեն, լսվեն «մեղադրվող» կողմի ներկայացրած փաստերն ու փաստարկումները: Հակառակ պարագայում նմանօրինակ հրապարակումները պարզագույն զրպարտագրեր են, որպիսիք առավելաբար բնորոշ են «դեղին» կամ «բուլվարային» մամուլի միջոցներին:
Վերջերս մամուլի երկու միջոցներում ուղղակի հրեշավոր կեղծիքների վրա հիմնված, աղաղակող փոխհակասող մտքեր եւ փոխհակասող «փաստեր» պարունակող, բավականին անգրագետ շարադրանքով մատուցված զրպարտագիր տպագրվեց Սյունիքի մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանի դեմ: Սույն ամբաստանագրի («կլյաուզա») ծայրից ծայր կեղծիք հանդիսանալը, նախ, բացահայտվեց նրանով, որ պարզվեց` հոդվածի հեղինակներն ամենեւին Գորիս քաղաքի բնակիչներ, ամուսիններ Գառնիկ եւ Վարդիկ Մաշուրյանները չեն: Խմբագրություններ հասցեագրած իր վրդովված հերքում-պատասխանում Վարդիկ Մաշուրյանը նշել էր, որ ամուսինը` Գառնիկ Մաշուրյանը, ութ ամիս է, ինչ գտնվում է Ռուսաստանում, ինքը զբաղվում է փոքր բիզնեսով, այդ հոդվածի հետ իրենք բացարձակ կապ չունեն եւ դրանում տեղ գտած «փաստերը» բացահայտ սուտ եւ «սարքովի» հերյուրանքներ են մարզպետի հասցեին: Լրատվամիջոցներից մեկը տպագրեց այդ հերքում-նամակը, իսկ արդարությունից շարունակաբար խոսող մյուս լրատվամիջոցը մամուլի մասին օրենքի այդ պահանջն էլ չկատարեց: Խմբագրություններ այցելեցին Սուրեն Խաչատրյանի հետ մարտնչած ազատամարտիկները: Նրանց առանձնապես վրդովեցրել էր զրպարտագրում տեղ գտած այն ստահոդ տեղեկությունը, թե, իբր, Ս. Խաչատրյանը չի մասնակցել ազատամարտին: Նրանք իրենց մարտական ընկերոջ պատիվն ու արժանապատվությունը մրոտել փորձող այդ զրպարտագրի դեմ հերքող հոդված պահանջեցին տպագրել` իրենց ներկայացրած իրական փաստերի հիման վրա, որը համառորեն մերժվեց խմբագրապետերի կողմից: Այսպիսով պարզվեց, որ ստալինյան շրջանի ոճով կազմված այդ, փաստորեն, անստորագիր նամակը գրվել է Սյունիքի մարզպետի պաշտոնի նկատմամբ ինչ-որ հավակնություններ ունեցող մարդկանց կողմից:
Ազատ մամուլ ասելով ոմանք պատկերացնում են, որ թերթերի էջերը պետք է սեւացնեն առանձին մարդկանց հասցեին ուղղված բացահայտորեն անմակարդակ հերյուրանքներով` հաստատ համոզված լինելով, որ դրանց դիմաց ոչ մի պատասխանատվություն չեն կրելու, քանի որ մեր հասարակության մեջ դեռեւս ընդունված չէ գործող օրենքների շրջանակներում զրպարտություններին արժանի հակահարված տալու սովորույթը: Եվ դա` առանձնապես պաշտոնյաների շրջանում: Խորքային մոտեցման դեպքում` արհամարհանքը մամուլում հրատարակվող հոդվածների նկատմամբ, որն արմատավորվում է մեր հասարակության մեջ, միայն նպաստում է մամուլի դերի արժեզրկմանը:
ՍՄԲԱՏ ԹՈՐՈՍՅԱՆ