Միշտ կարծել եմ, որ երեխայի ծնունդը ծնողի կյանքի ամենաերջանիկ ու հիշարժան պահերից է` անկախ երեխայի աչքերի, մաշկի, մազերի գույնից ու... սեռից: Սակայն վերջերս հարեւանուհուս հետ կատարվածը ստիպեց հերթական անգամ ցավով խորհել, որ Հայաստանում դեռեւս լուծված չեն գենդերային պարզագույն հարաբերությունները, իսկ շատ տղամարդիկ, ներեցեք, զուրկ են բարոյագիտության տարրական կանոններից: Երբեք չե՞ք լսել այսօրինակ արտահայտություններ, որոնք հատուկ են հիմնականում տղամարդկանց:
- Քանի՞ երեխա ունես:
- Մի աղջիկ:
- Հա, դե լավ, ոչինչ, դեռ ժամանակ ունեք:
Իսկ հետեւյալ խոսակցությունն ավելի ուշագրավ է:
- Երեխայի սեռն արդեն գիտե՞ք:
- Այո՛, աղջիկ է լինելու:
- Դե լավ, շատ մի՛ տխրիր, հաջորդն անպայման տղա կծնվի:
Երկու խոսակցություններում էլ աղջիկ երեխայի ծնունդը դիտարկվում է որպես դժբախտություն:
Հարեւանուհիս պատրաստվում էր երկրորդ երեխայի լույս աշխարհ գալուն: Առաջին զավակը տղա էր, եւ հիմա հարեւանուհիս` Կարինեն երազում էր աղջիկ ունենալ, ինչին ամեն անգամ հակադրվում էին ամուսինն ու սկեսրայրը, թե «Աղջիկն ինչ է, որ ուզում ես ունենալ», կամ` «Ես որ աղջիկ ունեմ, շատ գո՞հ եմ, որ հիմա էլ թոռնուհի ունենամ»: Չգիտեմ բարեբախտաբար, թե դժբախտաբար, բայց հարեւանուհիս տղա ունեցավ: Հակառակ դեպքում ամուսինները գուցեեւ բաժանվեին:
Պատմությունն իրական է: Հետաքրքրական է, որ Կարինեն հնազանդորեն լսում էր, երբ ամուսինը հղիության 9 ամսվա ընթացքում անընդհատ կրկնում էր. «Եթե աղջիկ բերես, տնից կհանեմ»: Համոզված եմ, եթե աղջիկ ծնվեր, հաստատ, գոնե մի քանի ամիս անց հայրը նրան կպաշտեր, սակայն որտեղի՞ց այդքան ատելություն երեխայի սեռի նկատմամբ: Չէ՞ որ Սուրբ գրքում ասվում է, որ երեխայի ծնունդը Աստծո պարգեւ ու երջանկություն է: Այս դեպքում սեռն արդեն էական չէ:
ՀԱՍՄԻԿ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ