Օրերս իր մահկանացուն կնքած փիլիսոփա Կարպիս Քորթյանը եզակի բարեկամ էր, որը վճռական դեր խաղաց իմ անձնական եւ մասնագիտական կյանքում, երբ ես նորեկ էի Կանադայում: Նա իր շրջապատի մարդկանց հսկայական չափով խթանում էր սեփական դինամիզմով, եռանդով եւ ընդհանուր խորագիտակությամբ: Ժամանակ առ ժամանակ նրա հետ իմ հանդիպումները վերածվում էին փիլիսոփայության դասընթացների: Նա իր փիլիսոփայական խոր գիտելիքներն անվարան կիսում էր դրանց կարիքն ունեցողների հետ, սեփական աշխարհընկալմամբ մեկնաբանում մեր ժամանակների հրատապ հարցերը:
Նրա վախճանը անդառնալի կորուստ է ոչ միայն իմ եւ ընտանիքիս, այլեւս Հայաստանի եւ սփյուռքի հայերի համար, որոնք այդ մեծ մարդուց դեռ շատ բան կարող էին ստանալ:
Գնաս բարով, իմ շատ սիրելի բարեկամ: Իմ եւ Նաիրիի կյանքում քո թողած բացը ոչ ոք չի կարող լցնել: Բայց քո թողած հոգեւոր հարստությունը մեզ կուղեկցի մինչեւ վերջ:
Շնորհակալություն ամեն ինչի համար:
ԱՐՏՈ ՉԱՔՄԱՔՉՅԱՆ, Մոնրեալ