Նկարչի տան ցուցասրահների այս տարվա առաջին ցուցադրություններից մեկը Խաչիկ Աբրահամյանի աշխատանքներն են. շուրջ 57 գործ, բոլորն էլ մեկ ընդհանուր, միատոն մթնոլորտի մեջ. գույնի վառ ընդգծված մակերեսներին: Բացումը տեղի ունեցավ ուրբաթ, հունվարի 15-ին: Թեմատիկ-կոմպոզիցիոն, ժանրային տարբերակումներ գրեթե նկատելի չեն: Կտավների մակերեսներին մարդկային սիլուետներ կամ ավելի թատերային բեմականՙ ժանգլյոր-առլեկինային կերպարներ ենՙ մուգ կարմիր-դեղին-կապույտի հարթ գունավորումով: Կինը նկարչի հիմնական օբյեկտը կամ կարելի է ասել նյութն է. տիրապետողը կանացի կերպարն էՙ կնոջ մերկությունը: Սակայն այս մերկությունը որոշ դեպքերում վանող է ոչ այնքան գեղագիտության առումով, որքանՙ մարմնի ինքնացուցադրանքի, երբեմն էլ թվում էՙ շատ համարձակ երեւալու: Մարմնաձեւերի համաչափությունը, ներդաշնակությունն անգամ ընկալման գեղագիտական զգացողություն չեն առաջացնում: Կերպավորման չափից ավելի ֆիզիոլոգիական մերկությունը նրանց զրկում է կանացիությունից, ներքին հմայքից, որքան էլ կիրք կամ սեր է փորձում ցույց տալ նկարիչը. այդպիսին է հատկապես արեւելյան գեղեցկուհին, որին «չի փրկում» անգամ տխրության մեջ լողացող անորոշ հայացքը եւ ֆիզիոլոգիապես անբավարարվածի տպավորություն է թողնում: Մերկ ֆիգուրների մի մասը «տեղավորված» է թունդ կապտա-մանուշակագույնի մակերեսներին:
Հին աշխարհն ու նրա պատմությունը, հին կրոններն ու հավատալիքները նույնպես նկարչի հետաքրքրությունների շրջանակում են. աշխատանքների մի շարք նվիրված է այս թեմաներինՙ հեթանոսական հավատալիքներ, Հին Հռոմ, Կլեոպատրա եւ այլն, բոլորն էլ գունային գրեթե նույն լուծումներով:
Խաչիկ Աբրահամյանը Հայաստանի եւ Ռուսաստանի նկարիչների միության անդամ է, 80-ականների կեսերից մինչ այսօր բազմաթիվ անհատական եւ խմբակային ցուցահանդեսներ է ունեցել ինչպես Հայաստանում, նաեւ Ռուսաստանի տարբեր քաղաքներում (Մոսկվա, Սոչի, Կազան), նաեւ Եվրոպայում (Վիեննա, Օսլո, Բեռլին): Երեւանյան այս ցուցահանդեսը հոբելյանական էՙ նկարչի 50-ամյակին նվիրված:
Մ. Բ.