Փետրվարի 15-ը արեւմտահայ բանաստեղծ, արձակագիր Ռուբեն Սեւակի ծննդյան օրն է, լրացավ նրա ծննդյան125-ամյակը, ինչի առթիվ երեկ ցերեկույթ էր կազմակերպվել Ավետիք Իսահակյանի անվան կենտրոնական գրադարանում:
«Կազմակերպիչը գրադարանի տնօրենությունն է, մենք պարբերաբար կազմակերպում ենք հայ գրողներին նվիրված ցերեկույթներ: Երիտասարդներից շատերը չեն ճանաչում Ռուբեն Սեւակին, նմանօրինակ ցերեկույթներն ունեն նաեւ իրազեկելու նպատակ», ասաց գրադարանի փոխտնօրեն Վերգինե Առաքելյանը :
Գրադարանի նախասրահում բացվել է Ռուբեն Սեւակի եւ նրան նվիրված գրքերի ցուցադրություն: Ընթերցողները մոտենում էին ցուցափեղկերին, հոբելյարի մասին հարցեր տալիս աշխատակիցներին:
Միջոցառումը տեղի ունեցավ գրադարանի դահլիճում: Առանձին խոսքով հանդես եկան բանաստեղծ Սասուն Գրիգորյանը , պատմական գիտությունների դոկտոր Վլադիմիր Պետրոսյանը , մանկավարժներ, բանասերներ եւ այլք:
«Ռուբեն Սեւակը ոչ միայն որպես բանաստեղծ, այլեւ որպես խոշոր փիլիսոփա ու մտածող, մեծ դեր է ունեցել ազգային գաղափարախոսության ձեւավորման ու զարգացման գործում», նշեց Վլադիմիր Պետրոսյանը, ով հեղինակն է «Ռուբեն Սեւակը եւ մեր ժամանակը», «Ռուբեն Սեւակի աչքերով» գրքերի:
Նրա խոսքով` ցավոք, մեզանում, Ռուբեն Սեւակը հայտնի է միայն որպես քնարերգակ բանաստեղծ, ծաղկի ու թիթեռի երգիչ, այնինչ իր ժամանակին նա եղել է մեր ազգային գաղափարախոսներից մեկը:
«Ռուբեն Սեւակը մեր առաջին բանաստեղծներից էր, ով մեր ազգային ինքնապաշտպանության գաղափարախոսությունը 1909-1910 թվականներին արդեն տեղափոխում էր գրականություն: Նրա հայրենասիրության համար դաշնակցական գործիչները շատ էին ուզում, որ Ռուբեն Սեւակը դառնար դաշնակցական, բայց նա չընդունեց կուսակցականությունը, որը նա համարում էր նեղ շապիկ, նեղ գաղափարախոսություն», ասաց Սասուն Գրիգորյանը:
Ցերեկույթի ժամանակ երգով ու դաշնամուրային կատարումներով հանդես եկան Կոմիտասի անվան Կոնսերվատորիայի ուսանողները: Հնչեցին Կոմիտասի ստեղծագործությունները, ասմունքեցին գրադարանի աշխատակիցները, դահլիճում ստեղծված ջերմ մթնոլորտը վառ ապացույցն էր Վլադիմիր Պետրոսյանի խոսքերի` «Ռուբեն Սեւակն ապրում է իր ժամանակի մեջ, իր ժամանակակիցների հետ, բայց նրա ոգին պատկանում է ապագային: Նա քայլում է ներկա ու գալիք սերունդների հետ»:
Ռուբեն Սեւակը (Ռուբեն Չիլինկիրյանը) ծնվել է Կ. Պոլսից 65 կմ հեռու գտնվող Սիլիվրի քաղաքում: Ուսանել է Կ. Պոլսի հայտնի Պերպերյան վարժարանում, ապա` Լոզանի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետում: Աշխատել է որպես բժիշկ ու ականատես եղել մարդկային տարբեր ողբերգությունների: «Բժիշկին գիրքէն փրցուած էջեր» գրքում ամփոփված են բժշկի օրագրությունները: Ռ. Սեւակի առաջին բանաստեղծությունը` «Բաժանման խոսքերը», տպագրվել է 1905-ին «Մասիս» հանդեսում: Նրա պոեզիային բնորոշ են տաղաչափական արվեստի բազմազանությունն ու երաժշտականությունը: Սոցիալական անարդարության հանդեպ բողոքի գաղափարն արտահայտված է նրա հատկապես «Փողոց աւլողը», «Մարդերգութիւն» պոեմներում:
Ըստ Սասուն Գրիգորյանի` Ռ. Սեւակը եղել է նաեւ տաղանդավոր նկարիչ, նկարել է Գյոթեի եւ Վիկտոր Հյուգոյի դիմանկարները:
Ականավոր բանաստեղծը շատ հայ մտավորականների հետ նահատակվեց մեծ Եղեռնի ժամանակ, հակառակ որ նույնիսկ աքսորի դժնդակ օրերին շարունակել է բժշկել թուրք երեւելիների:
ԻՆԳԱ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ