Էմիլ Կարլիեի «Կոտորածների մեջ» փաստա-վավերագրական գրառումների գրքի թարգմանությունն (Լաուրա Մարկոսյան) ու հրատարակումը (Ռազմիկ Մարկոսյան) կարեւորվում է ոչ միայն ականատեսի վկայության համար, այլ նրա պետական տեսակետը լինելու պատճառով: Այս գիրքը գալիս է դասվելու եւ լրացնելու հայության վկայությունների շարքը:
Ոճրագործությունը վերապրածներից ամբողջ աշխարհում, առավել եւս` Հայաստանում, այսօր հաշված թվով մարդիկ են ողջ մնացել: Ներկայիս ավագ սերունդը ժամանակին ականատեսը եղավ ցեղասպանությունից մազապուրծ հայերի տառապանքներին ու վերընձյուղմանը` դրանով իսկ երկրորդված վկան լինելով 1915-ի Հայոց մեծ եղեռնի: Նոր սերունդը, սակայն, չի կրում ցեղասպանության վկայի հոգեբանությունը` երբեք առնչված չլինելով որեւէ ականատեսի հետ: Այս խզումը վերացնելու համար անհրաժեշտ է կազմակերպել զանգվածային այցելություններ` Մեծ եղեռնի վերջին վկաներին ու վկայություններին: Նման կենդանի հաղորդակցության կարիքը ունեն ինչպես սակավաթիվ վկաները, այնպես էլ նոր սերունդը, դրանով իսկ ապահովելով ցեղասպանության վկայությունների շարունակականությունը:
ՌԱԶՄԻԿ ՄԱՐԿՈՍՅԱՆ