ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ԲԱԶՄԻՄԱ՞ՍՏ Է, ԹԵ՞ ԱՆԻՄԱՍՏ ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ Հանրապետության նախագահը լռում է, նրա պահանջով կամ թելադրությամբ լռում են մյուսներըՙ ԱԺ նախագահ, նախարարներ, անգամ ոստիկանապետը, որի սպան զոհվել է, ենթականերից ոմանքՙ վիրավորվել: Լռում է գլխավոր դատախազը, որի հոխորտացող ինքնավստահությունը այժմ փուչիկի տպավորություն է թողնում: Լռում է Ազգային անվտանգության ծառայության պետը, երբ ներքին անվտանգությունն է վտանգված: Լռում են Հանրապետական կուսակցության անդամները, նույնիսկ նրանցից ամենապերճախոսներն ու շատախոսները: Լռում է ՀՅԴաշնակցությունը, բացառությամբ նրա մի քանի ներկայացուցիչների. երեւի արդեն զղջացել են կոալիցիա մտնելու համար: Չունե՞ն ասելիք: Անշո՛ւշտ ունեն: Պարզապես չունեն քաջություն ողջ ճշմարտությունն ասելու, խոստովանելու, ստեղծված վիճակի համար իրենց մեղքի բաժինն ընդունելու: Իրականում նրանք արդեն 5 օր երկխոսության մեջ են, բայց միայն ոստիկանների եւ անվտանգության աշխատակիցների միջոցով, Խորենացու փողոցի վրա եւ շուրջը, ոստիկանության շենքը գրավման տակ պահող զինյալների ու նրանց համակիրների, նույն ոստիկաներին քարկոծողների հետ: Յուրօրինա՜կ երկխոսություն մահակներով, վահաններով ու քարերով: Սակայն նրանքՙ իշխանությունները, ոչինչ չեն ասում հասարակ քաղաքացիներին, լուռ ու մտահոգ մեծամասնությանը, որ արդեն տեւական ժամանակ բացատրությունների է սպասում, առաջին հերթինՙ անարյուն լուծումների: Նրանք, այսինքն իշխանավորները, ոչինչ չեն կարողանում ասել այն բազմություններին, որոնք տարիներով այս եւ նախորդ իշխանությունների կողմից խաբվել են, կեղեքվել, ստորացվել եւ արհամարհվել, որոնց ստիպել են 5 կամ 10 հազար դրամի ընտրակաշառքի դիմաց իրենց քաղաքացիական իրավունքները զիջել պատահական մարդկանց, «լավ տղերքի», կարիերիստների, «փայ մտնողների», կեղեքիչների: Ազգաբնակչությանը ի՞նչ ասեն նրան հուսալքության մատնողները, ժողովրդի մեջ սարսափելի ատելություն, անհանդուրժողականություն սերմանողները: Իրոք, այս պահին իսկական սով է առաջնորդների, վստահելի, ճշմարտախոս, իմաստուն լիդերների: Փոխարենը ասպարեզը բաց է թողնվել բոլոր տեսակի նոր պատեհապաշտների, արկածախնդիրների առջեւ: Դուռը բաց է թողնվել, լայնորե՛ն, սադրիչների, արտաքին թշնամիների առջեւ: Լռությունը այս պահին ոսկի չէ, թիթե՛ղ անգամ չէ: Պետակա՜ն լռությունը: Ո՞վ է լինելու այն մարդը, որ կխախտի այդ լռությունը, կխոստովանի այս եւ նախորդ իշխանությունների մեղքերը, առաջին հերթինՙ սեփական մեղքերը: Ո՞վ է լինելու այն մարդը, որ վերջ կտա այս ատելությանը, փոխադարձ անհանդուրժողությանը: Ո՞վ է հույս տալու այս ժողովրդին, սթափության եւ լավատեսության մղելու նրան: Եվ առաջին հերթինՙ ո՞վ է արդարորեն եւ առանց հավելյալ արյան հանգուցալուծելու մեր ժողովրդի ամենասթափ մտածողիՙ Պատմահոր փողոցի վրա ծավալվող դեպքերը: |
