ՀՈԳՈՒՄ ՍԿՍՎԱԾ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ ՉԻ ԱՎԱՐՏՎՈՒՄ ՕՍԻՊՅԱՆ ԼԱՈՒՐԱ, ՀՊՄՀ լրագրության բաժին, 3-րդ կուրս Ստորագրված փաստաթղթի համաձայն` տարածքները հանձնվում են թշնամուն: Դարպաները դրված են, «Ազատ Արցախը ողջունում է ձեզ» ցուցանակը հանված, իսկ դեպի Քալվաճառ տանող ճանապարհը` անհասանելի: - Ցավոտա շատ... մեզ հետ հող ու ջուր ենք վերցրել, թե հնարավորություն լիներ օդն էլ մեզ հետ կվերցնեինք. անվերջ ուզում էի էնտեղի օդը շնչել, որ ամբողջ կյանքիս համար հերիքի,- պատմում է Քալվաճառի արդեն նախկին բնակիչներից Արամը: Ասյա տատիկը արցունքն աչքերին ասում է. - Գիտեմ, էս ամենից հետո էլ չեմ կարա ապրեմ. շատ ցավ եմ տեսել հիմա էլ էս պատերազմը. ինչ լինում ա, թող ինձ լինի, զինվորիս մի մազը չծռվի: Քալվաճառի նախկին բնակիչները ասում ենՙ «մեզ պետք չէր թանկ իրեր հանենք տանից, մեր ամենաթանկը Քալվաճառն էր, ինչն էլ տվեցինք թշնամուն»: Քանդել են անգամ գերեզմանոցները, ասում են. - Ուր էլ որ գնանք, կտանենք մեր հարազատների շիրիմից ինչ-որ մի մասունք. թշնամին չգիտի սրբությունը ինչ է, հարազատներին հիշելովՙ շիրմաքարի մոտ ենք փոքր-ինչ հանգստություն գտնում: Հանձնեցինք Քալվաճառը եւ ոչ միայն... Դեպի Արցախ տանող ճանապարհին դրված դարպասների հետ փակվեց մի մեծ պատմության էջ, բայց բոլորիս մեծ հույսն է, որ այն փակվել է ժամանակավոր: Այո, հայրենիքի կորուստը կարող է լինել ժամանակավոր, բայց որդուն, եղբորը, ամուսնուն կորցրածի վիշտըՙ տանջող մի ցավ է մինչեւ կյանքի վերջ: | 
