ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԿԱՊԻ ԾԱՌԱՅՈՒԹՅԱՆ ՈՐԱԿԻ ԽՈՍՈՒՆ ՄԻ ՓԱՍՏ Մ. Բ. Օքսֆորդից Երեւանՙ 4 օր, Երեւանից... Երեւանՙ 13 օր Հոգեբանորեն երբ ընտելացնում են մարդուն ամեն բանի, հատկապես վատին, նա սկսում է կորցնել զարմանալու, ընդդիմանալու, փոփոխության ձգտումի եւ այլ նման կարեւոր զգացումները, դառնում է ձանձրալի համակերպվող, այսինքնՙ ամենավտանգավորըՙ անտարբեր-համակերպվող, որի հետեւանքներըՙ ամենավատ առումով, հայտնի են որեւէ հասարակությանը: Երբ անվանի գիտնականը չէր կարողանում պատկերացնել, թե ինչպես է հնարավոր հանրային կապի ծառայության եւ սպասարկման այնպիսի որակ եւ մակարդակ, ինչն այսօր առկա է եւ մատուցվում է մեր քաղաքացիներին, մի պահ վարանեցի («Մի՞թե ամեն ասպարեզում նույնը չէ»,- մտածեցի): Խոսքը բրիտանական գիտական կենտրոններից մեկի հետ կարեւոր համագործակությանը վերաբերող նամակիՙ Մեծ Բրիտանիայից Հայաստան տեղ հասնելու ժամանակներին է վերաբերում: Հնարավո՞ր է այսպիսի իրողություն, որ նամակը Օքսֆորդից Երեւան տեղ հասնի 4 օրում (03.07.-07.07), իսկ Երեւանից հասցեատիրոջը հասնի 13 օրում: «Սպասարկող փոստը (թիվ 25 փոստային բաժանմունք) մեր տնից ընդամենը 100 մետր հեռավորության վրա է», տարակուսում է գիտնականը: Ուշացման հանգամանքը, որքան գիտական ծրագրի հետ կապված կարող է խնդիրներ հարուցել, նույնքան որոշակի նեգատիվ վերաբերմունք կարող է ձեւավորել հայաստանյան կապի ծառայության անպատասխանատու եւ անփույթ աշխատանքի, դրանով իսկՙ մեր երկրի հանդեպ ընդհանրապես: Եթե տվյալ ծառայությունն իր հիմնական գործառույթըՙ փոխանցման ստույգ ժամկետները չի ապահովում, ապա էլ ինչո՞վ է զբաղված նա, եւ ո՞վ է պատասխան տալու: Իհարկե, թե որքանով են հուզում նման երեւույթները, մեր երկրի շուրջը ձեւավորվող նման կարծիքները համապատասխան գերատեսչությունների ղեկավարներին եւ ծառայությունների պատասխանատուներին, դժվար չէ կռահել: Մենք ահա տարիներ անընդհատ կրում ենք այսպիսի աշխատաոճի, անպատասխանատու վերաբերմունքի տխուր հետեւանքներըՙ ցավալիորեն առանց փոփոխության դույզն-ինչ ակնկալիքի: |
