«ԳՈՒՑԵ ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ԹԱՏՐՈՆՆԵՐՈՒՄ ԿԻՐԱՌԵՆ ՄԵՐ ՓՈՐՁԸ» Սամվել ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ Շատերն ասում ենՙ Երեւանում ուրիշ է, այստեղ կյանքը եռում է: Չգիտեմՙ ինչի մասին է խոսքը, բայց որ հանրապետության երկրորդ քաղաքում եռում է մշակութային կյանքը, պարզեցի այս հարցազրույցիս ընթացքում: Գյումրու Վ. Աճեմյանի անվան դրամատիկական թատրոնը հաստափոր պատմություն ու նորՙ երիտասարդ գլխավոր ռեժիսոր ունի: Մի քանի անգամ ականջիս հասավ, որ այստեղ կարողացել են գործի դնել հմտություններ, եւ գործի դնել այն հաջողությամբ, որ հանդիսատեսների շարքում արդեն իրենց տեղն ունեն մարզային բարձր պաշտոնյաներ, ոստիկաններ ու պատգամավորներ: Գաղտնիքների բացահայտումը ստորեւՙ Լյուդվիգ Հարությունյանի հետ:
- Գյումրու դրամատիկականի գլխավոր ռեժիսորն ընդամենը 32 տարեկան է: Պահանջկոտ գյումրեցին գո՞հ է հեռանում դահլիճից: - Արդեն տասնմեկ տարի էՙ մի թատրոնում եմ, որը պատմություն ու ավանդույթներ ունի: Պետք է կարողանալ դրանք ճիշտ շարունակել, ինչը պարտավորեցնող է: Բայց ես մենակ չեմ, ինձ հետ գյումրեցին է: Ի դեպ, համաձայն չեմ, թե նա պահանջկոտ հանդիսատես է: Հիմա գյումրեցին սկսել է ամեն ինչին ծափահարել: Գուցե իր տեսակից է: Բոլոր պարագաներում կարծում եմՙ հանդիսատեսը գոհ է հեռանում: - Երեւանում տոմսարկղերի մոտ հերթեր չեն գոյանում: Գյումրիո՞ւմ ինչպես է: - Նախ ասեմՙ արդեն վեց ամիս էՙ նոր մոդել ենք մտածել, որի շնորհիվ հանդիսատեսն ավելի հաճախ է լինում թատրոնում: Բնականաբար շատ է օգնում նաեւ գովազդը: Թող պարծենկոտություն չհնչի, բայց թատրոնում չկա ներկայացում, որ հանդիսատես չլինելու պաճառով հանենք: - Ասում ենՙ Շիրակի բարձրաստիճան պաշտոնյաների ակտիվ հոսք է նկատվում ներկայացումներին: Ովքե՞ր են նրանք, եւ այդ քայլն ինչո՞վ է պայմանավորված: - Թույլ տվեք առանձնացնել Շիրակի մարզպետի վերաբերմունքը թատրոնի նկատմամբ: Կան պատգամավորներ, որ միշտ թատրոնում են, կան եւ այնպիսիք, որ երբեք չեն հաճախում: Ոստիկաններն են իրենց աշխատակազմով գալիս: Թատրոնն աջակցման կարիք չունի. մեր ուզածը միայն այն է, որ գան ու տեսնեն թատերական սերնդի աշխատանքը: - Բայց թատրոնն իր հերթին ինչպե՞ս է փորձում «կանչել» հանդիսատեսին: Որպես երիտասարդ գլխավոր ռեժիսորՙ ի՞նչ ճանապարհներ եք հնարամտում: - Կարծում եմՙ 21-րդ դարում հանդիսատեսին ոչնչով չենք զարմացնի, եթե ոչ անկեղծությամբ: Նրան պիտի հաղորդես մաքուր ու անկեղծ զգացմուքներ: Այսպիսի սկզբունք ենք մշակել. քանի որ կյանքն առանց այն էլ ծանր է, բեմադրել բաներ, որ մարդկանց մի քիչ կթեթեւացնեն: Անշուշտ, դրանց կողքին կան ներկայացումներ էլ, որ խորհելու, մտածելու տեղիք են տալիս: - «Կարծիքների տետր» ոչ բոլոր թատրոններում կա: Դժգոհությունների, առաջարկությունների, շնորհակալանքների հարաբերակցությունն ինչպի-սի՞ն է: - Ճիշտ եք: Սկզբում եղան դրվատանքի խոսքեր, բայց հետո արդեն մարդիկ մեզ հուշեցին բեմադրել ներկայացումներ, որ դեռ չէինք ունեցել: Չեմ թաքցնի, կան նաեւ քննադատական գրառումներ, բայց այդ բոլորը մեզ միայն օգնում են: - Բաժանորդագրային ներկայացումների մասին կպատմե՞ք: Նո՞ր հասկացություն է: - Դա մեր մտահղացումն է, որի շնորհիվ ե՛ւ դերասանը, ե՛ւ թատերասերը գիտեն, թե մեկ-երկու ամիս հետո ինչ ներկայացում է բեմադրվելու: Ծրագիրն այսպիսին է. 2.000 դրամով գնում եք մեկ աբոնեմենտ, որում կա երկու տարբեր ներկայացման տոմս: Դրանք դիտելուց հետո թատրոնը, որպես նվեր, ձեզ հրավիրում էՙ դիտելու նաեւ երրորդը: Սա բերում է նաեւ հանդիսատես: Չկա ներկայացում, որը 400-450-ից պակաս հանդիսատես ունենա: Չգիտեմ, գուցե երեւանյան թատրոններում շուտով կիրառեն մեր փորձը: - Նախորդ տարի բեմադրվեց իր տեսակի մեջ եզակի «Մեսրոպ Մաշտոց» ներկայացումը: Բայց նախ ընթերցողի համար պարզաբանենք, թե ինչով կամ ինչու էր եզակի: - Եզակի էր առաջին հերթին մեզ համար, որովհետեւ երկար ժամանակ թատրոնը չէր ունեցել այդպիսի գործ: Մաշտոցին ներկայացրել ենք տարբեր տարիքներումՙ որպես վանական, զինվոր ու որպես մարդ: Դրամատուրգը Գեւորգ Սարգսյանն է: - Մի առիթով ասել էիք, թե այդ ներկայացմանը տրամադրված ֆինանսական միջոցներով կարելի էր չորս ներկայացում բեմադրել: Թատրոնի սուղ միջոցների պարագայում ինչքանո՞վ էր այդ քայլն անհրաժեշտ: - Այո: Ներկայացման մեջ ընդգրկված էր մոտ 70 դերակատար: Բոլոր զգեստները, դեկորացիան ու բեմը թատրոնի ուժերով էին արվել: Մենք չենք կարող ներկայացումներ չբեմադրելՙ այն պատճառաբանությամբ, թե մեզ չեն օգնում կամ աջակցում: Իսկ դա այնքանով էր անհրաժեշտ, որ այսօր ես ու դուք, բազում գյումրեցիներ խոսում ենք նրա մասին: Ընդ որում, ուրախալի էր, որ հանդիսատեսի առաջին շարքերում երիտասարդներն էին: - «Ազգ»-ի մշակութասեր ընթերցողին հաստատ կհետաքրքրի, թե ինչպիսին է 2015-ի խաղացանկը: - Ինչպես բոլոր թատրոնները, մենք եւս պատրաստում ենք Եղեռնի 100-ամյակին նվիրված բեմադրություններ: Մասնավորապես Պ. Սեւակի «Անլռելի զանգակատան» «Ղողանջ հուսո» հատվածըՙ Ն. Ծատուրյանի բեմադրությամբ: Այն ներկայացվելու է պետպատվերի շրջանակներում: Բացի այսՙ արդեն քսան տարի էՙ մեր խաղացանկում չի եղել Շեքսպիր: Ուզում ենք ընթացիկ տարում հանդիսատեսի դատին հահնձնել «Լիր արքան»: - Կարծիք կա, թե ինչքան էլ ներկայացումն ստացված լինի, այսօր հանդիսատեսին պահելու համար ինչ-որ ձեւով պիտի ինտերակտիվություն ապահովի: Ավանդական բեմադրություններն այդպիսին չեն: - Խաղացանկում ունենք 18 ներկայացում, այդ թվումՙ նաեւ ինտերակտիվ: Բայց ասեմՙ մեր շատ ոչ ինտերակտիվ ներկայացումներ հանդիսատեսի պակաս չեն զգում: Տասը տարուց ավելի բեմադրվում է Շիրվանզադեի «Չար ոգին», բայց բնավ հնացած չէ, որովհետեւ ունի իր հանդիսատեսը: Իսկ այդ ինտերակտիվն ավելի շատ ժամանակի պահանջ է: Ժողովուրդն ուղղակի ձգտում է կոմեդիաների: - Վերջում մի փոքր Ձեր մասին: Հայտնի գյումրեցի Տիգրանի ծոռն եք: Խնդրում եմ, պարզաբանեք, որովհետեւ ընթերցողին Տիգրան անունը հավանաբար բան չասաց: - Ճիշտն ասածՙ ես չեմ հասկանումՙ որտեղից գիտեք այդ ամենը (ծիծաղում է): Դրա մասին երբեւէ չեմ խոսել: Այո, Տիգրանի ծոռն եմ: Գյումրեցիները նրան կոչում են Ծիտրո Ալեքՙ հաճախ չգիտենալով, որ դա նույն մարդը չէ. Ծիտրոն ու Ալեքը ընկերներ են եղել, իսկ ես Ծիտրոյի՛ ծոռն եմ: Հիշում եմՙ պապս ասում էրՙ Ծիտրոն ուրիշ մարդ է, Ալեքն ուրիշ մարդ է, իսկ Պոլոզ Մուկուչը է՛լ ավելի ուրիշ մարդ է (կարդալ Գյումրու բարբառով- Ս.Մ.): - Ուրեմն, որպես Ծիտրո Ալեքի ծոռանՙ Ձեզ թողնենք ծանր պարտակա-նություն. ավարտեք մեր զրույցը մի սրամտությամբ: - Զարմանալիորեն ես շատ վատ եմ սրամտելուց: Ուստի դրա փոխարեն թույլ տվեք իմ ցանկությունն արտահայտել: Կուզեմ, որ բոլորը սիրեն թատրոն, երիտասարդները շատ կապվեն նրա հետ: Կուզեմ, որ թատրոն գալիս մարդիկ լարվեն, առանձնակի զգացողություն ունենան: Եվ վերջապես, ամենալավ ընտանիքի զավակը թող համարվի թատրոնի սերունդը: | 
