Տեղադրվել է` 2014-12-11 23:53:02 (GMT +04:00)

Ընթերցված է` 3306, Տպվել է` 16, Ուղարկվել է էլ.փոստով` 8

ՀԱՅ-ՃԱՊՈՆԱԿԱՆ ՄԻ ՍԻՐՈ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

ԱՆԻ ՄԱԳՈՒՄՅԱՆ

Ասում են սերը սահման չունի. չունի լեզու, չունի երկիր, չունի տարիք ու տարեթիվ: Սերն ուժ տվող այն զգացմունքն է, որն ի վերուստ է մարդկանց տրված:

Ճապոնացիների համար Հայաստանը համարվում է գեղեցկուհիների երկիր, եւ պատահական չէ, որ դարերի ընթացքում բազմաթիվ հայ-ճապոնական ընտանիքներ են ստեղծվել:

Այսօր Երեւանում բնակվում է հայ-ճապոնական մի ընտանիք, որը պատմության մեջ միակն է, որ մնացել է Հայաստանում:

Նրանց սիրո պատմությունը շատ գեղեցիկ եւ յուրահատուկ է:

Արիհիկո Հասեգավան 18 տարի առաջ որոշեց թողնել իր աշխատանքը Ճապոնիայում եւ գնալ իր երազանքի հետեւից, այն է ճանապարհորդել աշխարհով մեկ: Եվ հենց ճանապարհորդության ընթացքում էլ հանդիպեց Լիլիթին:

Նա առաջին անգամ Հայաստան եկավ 14 տարի առաջ, հանդիպեց հայ ուսանողների, ովքեր սովորում էին ճապոներեն: Շատ տպավորվեց, որ Հայաստանում թեեւ չկար դեսպանատուն, չկար ոչ մի հեռանկար ճապոներենի հետ կապված, բայց կան ուսանողներ, ովքեր իսկապես սիրում եւ սովորում են լեզուն:

Սակայն չմնաց Հայաստանում եւ շարունակեց ճանապարհորդությունը հասնելով մինչեւ Կոլումբիա, որտեղ նրան առաջարկեցին ճապոներեն դասավանդել: Արիհիկոն սիրով համաձայնվում է, սակայն այդ տարիների ընթացքում նա չի մոռանում Հայաստանն ու հայ ուսանողներին, ովքեր հաշվի չառնելով շատ դժվարություններՙ սովորում էին լեզուն: 8 տարի առաջ արդեն երկրորդ անգամ նա եկավ Հայաստան:

Այդ ժամանակ Լիլիթը Հումանիտար համալսարանի ճապոներեն բաժնի առաջին կուրսում էր սովորում:

Մինչ այդ, դպրոցն ավարտելուց հետո, Լիլիթը ցանկանում էր իրավաբան դառնալ, սակայն տանը դեմ էին. մայրը խորհուրդ էր տալիս ընդունվել Հումանիտար համալսարանի ճապոներենի բաժին: Լիլիթը ընդունվում է բոլորից գաղտնի:

Որպեսզի մյուս հարազատները, ընկերները դժգոհություն չհայտնեին ոչ հեռանկարային մասնագիտություն ընտրելու համար: Եվ միայն երկու ամիս անց տեղեկացնում է իր ընտրության մասին, որը ճակատագրական եղավ Լիլիթի համար:

Եվ երբ Արիհիկոն երկրորդ անգամ գալիս է Հայաստան, նա այդ ժամանակ արդեն գիտեր այն ուսանողների մասին, ովքեր սովորում էին ճապոներեն: Նա ցանկանում է հանդիպել նրանց հետ, իսկ Լիլիթն ու իր համակուրսեցիները սիրով համաձայնվում են: Ամենօրյա հանդիպումների ընթացքում նրանք մտերմանում եւ դառնում են լավ ընկերներ:

Սակայն Արիհիկոն այս անգամ դարձյալ չմնաց Հայաստանում:

Մեկնելուց հետո նա ընդհանուր թեմայով (որը շատ հետաքրքրական անվանում ունիՙ «Երեւան նո Յակուձա » (թարգմանաբար նշանակում է Երեւանյան Մաֆիոզներ) նամակագրական կապ էր պահում հայ ուսանողների հետ:

Եվ հինգ տարի առաջ Հասեգավան երրորդ անգամ եկավ Հայաստան, այս անգամ արդեն երկար ժամանակով: Նա ցանկանում էր Հայաստանում ճապոներեն դասավանդել:

Լիլիթն արդեն ավարտել էր համալսարանը, սակայն զգում էր, որ գիտելիքները բավարար չեն:

Նա խնդրում է Հասեգավային մասնավոր պարապել իր հետ:

Անցնում է որոշ ժամանակ, եւ պարապմունքներից զատ նրանք սկսում են հանդիպել:

Իսկ արդեն 2011 թվականին, Լիլիթի ծննդյան օրը, Արիհիկոն նվիրում է նրան նկար` Լիլիթի դիմանկարը, որը նկարել էր հենց ինքը, եւ առաջարկում պաշտոնականացնել իրենց հարաբերությունները: Երեք ամիս հետո նրանք նշանվում են, այնուհետեւ ամուսնանում եւ որոշում միասին ապրել Հայաստանում:

Այդ ժամանակ Արիհիկոն արդեն դասավանդում էր: Նրա համար աշխատանքը Հայաստանում շատ ավելի հետաքրքրական է ու հանգիստ, քան Ճապոնիայում:

Արիհիկոն Լիլիթի ընտանիքը համարում է նաեւ իրենը, նրա համար դժվար չէր մնալ Հայաստանում:

Նրանք ամուսնացած են արդեն երեք տարի, եւ ունեն մեկ տարեկան որդի` հրաշք Արենը: Արիհիկոյի համար Արենի ծնունդը շատ բան է փոխել: Նա ավելի շատ է ժամանակ անցկացնում ընտանիքի հետ: «Հիմա այնպիսի ուրախություն, երջանկություն եմ զգում: Արենի ժպիտը, կամ յուրաքանչյուր փոքրիկ ձեռքբերում այնպիսի ուրախություն է ինձ համար, որը առաջ չկար», ժպիտով ասում է նա:

Լիլիթը համակարծիք է. «Արենի ծնվելուց հետո ես ավելի շատ սկսեցի գնահատել ընտանիքը: Հարազատներիս հետ անցկացրած ժամանակը ինձ համար շատ ավելի կարեւոր է, քան որեւէ բան»:

Արենի դաստիարակությամբ հիմնականում զբաղվում են Լիլիթը, նրա մայրն ու տատիկը, այդ պատճառով Արենը ավելի հայեցի է դաստիարակվում: Իհարկե Արիհիկոն էլ իր հերթին Արենի հետ խոսում է ճապոներեն, մի քիչ մեծանաՙ ճապոնական ուտելիքներ էլ կտա:

Սակայն նրանց համար շատ ավելի կարեւոր է, որ Արենը որպես մարդ դաստիարակվի այնպես, որ եւ Հայաստանում, եւ Ճապոնիայում խոչընդոտներ չլինեն նրա համար:

Արիհիկո Հասեգավան Հայաստանում Ճապոնացիների ասոցիացիայի նախագահն է, ճապոներեն լեզվի դասախոս է Լեզվաբանական համալսարանում, նաեւ օգնում է Հայաստանում ճապոնական դեսպանատանը: Լիլիթը Ճապոնիայի դեսպանատան օգնական է, նաեւ ճապոներենի թարգմանչուհի:

Հասեգավան տարբեր ծրագրեր ունի Հայաստանի եւ Ճապոնիայի հարաբերությունները էլ ավելի ընդլայնելու, ամրապնդելու համար: Ճապոնիայի կառավարությունն էլ իր հերթին տարբեր ծրագրեր է իրականացնում այստեղ:

Հինգ տարի առաջ գալով Հայաստան Հասեգավան ճապոնական գրադարան էր բացելՙ համագործակցելով «Հայաստանին գիրք ուղարկող» ասոցիացիայի հետ: Ինչինչ պատճառներով գրադարանը փակվեց եւ Արիհիկոն այդ գրքերի մի մասը նվիրեց ճապոնական «Հիկարի» գիտամշակութային կենտրոնին, Ազգային գրադարանին ու Եվրոպական համալսարանին:

Արիհիկոն այժմ էլ շարունակում է համագործակցել նույն ասոցիացիայի հետ, սակայն արդեն վերանվանված: Այժմ այն կոչվում է «Հայաստանի հետ բարեկամական կապերի» ասոցիացիա: Նրանք համատեղ ջանքերով փորձում են տարբեր ծրագրեր իրականացնել, այդ թվումՙ հանրակրթական դպրոցների հետ:

Ծրագրեր կան ուսանողների փորձի փոխանակման, որպեսզի ճապոնացի ուսանողները գան Հայաստան, իսկ հայ ուսանողները մեկնեն Ճապոնիա:

2013 թվականին առաջին քայլը կատարվեց, եւ հայ երկու ուսանողներ 10 օրով մեկնեցին Ճապոնիա:

Ծրագրերը շատ են, եւ Լիլիթն ու Արիհիկոն օգնում են միմյանց յուրաքանչյուր հարցում, թե որպես ամուսիններ, թե որպես գործընկերներ :

Նպատակ ունեն ոչ մշտական բնակության համար մի քանի տարի հետո գուցե մեկնել Ճապոնիա, որպեսզի ծանոթանան Ճապոնիայի կյանքին եւ իհարկե փոքրիկ Արենին ցույց տան իր հոր հայրենիքը:

Արիհիկոն ունի հայ ընկերներ, բավականաչափ տիրապետում է հայերենին եւ ազատ շփվում: Նրա համար Լիլիթը ամենալավն է: Նրա մեջ ամենաշատը գնահատում է այն, որ ամուսնությունից երեք տարի է անցել, սակայն Լիլիթը չի փոխվել, նա բնավորությամբ հանգիստ է, հավասարակշռված:

Իսկ Լիլիթը Արիհիկոյին սիրում է այնպես, ինչպես կա:

Սիրո վեհ զգացմունքը շատերն են փորձել գովերգել` թե երաժշտության, թե գրականության, թե նկարչության միջոցով: Սակայն այդ զգացմունքը յուրաքանչյուրն ապրում ու զգում է յուրովի:

Այն սերը, որ մենք զգում ենք դեպի մեր սիրած էակը, եւ նույն զգացմունքը ստանում նրանից, Աստծո կողմից մարդկությանը տրված մեծագույն պարգեւն է: Եվ հազար երանի այն մարդուն, ով սիրում է եւ սիրված է: