ՇՆՈՐՀԱԿԱԼԱԳԻՐ Հարգարժան պարոն նախարար Հոգուս պարտքն եմ համարում տեղեկացնելու ամենքին, որ Երեւանում կա մի բուժկենտրոն, որտեղ աշխատում են արհեստավարժ, մարդկային վեհ հատկանիշներով օժտված բժիշկներ ու սպասարկող անձնակազմ: Դա Կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալն է (Մուրացան): Լոկ խոսքերն անզոր են հաղորդելու այն մթնոլորտը, որ տիրում է այստեղ. յուրաքանչյուր այցելուի ընդունում են հարգանքով, անշահախնդիր, առանց քաշքշուկի: Ես, որ դեռ 1966 թ. սուր ռեւմատիզմով հիվանդանալուց հետո քսանմեկ անգամ բուժվել եմ Երեւանի, ինչպես նաեւ Մոսկվայի, Պյատիգորսկի, Դոնի Ռոստովի, Դնեպրոպետրովսկի տարբեր հիվանդանոցներում, երազել եմ հենց այսպիսի վերաբերմունք: Ուրախությունից ու հպարտությունից ցնծում է հոգիս: Ինչպիսի սրտացավությամբ ընդունեցին ինձ հոսպիտալումՙ փողոցում ընկնելուց հետո (հիվանդ եմ օստեոպորոզով): Հարազատի պես վերաբերվեցին ընդունարանում, վնասվածքաբանության, ընդհանուր վիրաբուժության, կրծքային վիրաբուժության, դիմածնոտային բաժանմունքներում, ռենտգեն եւ սոնոգրաֆիայի կաբինետներում: Օգտվելով առիթիցՙ զրուցել եմ հոսպիտալում բուժվող բազմաթիվ զինվորների, նրանց հարազատների հետ. ինձ միշտ էլ հետաքրքրել է նրանց առօրյան, բուժումն ու խնամքը: Բոլոր հիվանդներն ու նրանց հարազատներն, առանց բացառության, հորդորում էին ինձ իրենց գոհունակությունն ու ջերմ զգացումները փոխանցել հոսպիտալի ողջ անձնակազմինՙ իրենց նկատմամբ ցուցաբերվող հոգատարության, ընտանեկան մթնոլորտի, բժիշկների վարպետության համար: Յուրաքանչյուրի համար պատիվ է խոնարհվել այս ընտրյալների առջեւ եւ ասել. Բարին ընդ Ձեզ: Ողջ լերուք, պատվարժան զինվորական բժիշկներ եւ սպասարկող անձնակազմ: Բոլորի անունից միշտ Ձեզ պարտական` Մարիա Վարժապետենց Հ.Գ.- Պատկերն ամբողջական կլինի, եթե ավելացնեմ, որ վնասվածքաբան Հայկ Գրիգորյանը կոնքազդրային հոդի մեջ մեկ վարպետ ներարկումով հրաշք գործեց: Ես այժմ առանց հենակի եմ քայլումՙ ինը տարի ռեւմատոլոգին անարդյունք դիմելուց հետո: Նույնը 22 ապրիլի, 2016 թ., Երեւան | 
