Երեկո է. Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնում մեկ ժամից Նարինե Գրիգորյանի «Թռիչք քաղաքի վրայով» ներկայացումն է լինելու: Բոլորին է հայտնի, որ այս թատրոնում միայն մանկական բեմադրություններ չեն ներկայացվում, լինում են նաեւ ռոք-համերգներ, փառատոներ, ֆիլմերի ցուցադրություններ, հանդիպումներ, պիեսներՙ մեծերի համար: Թատրոն, կրթական ու մշակութային տանիքՙ բոլորի համար. գեղարվեստական ղեկավար եւ գլխավոր ...
Գիտեմ, որ հարցազրույցների հետ գլուխ չունի: Անգամ եվրոպական մամուլին հարցազրույց տալուց հետո հաճախ զղջացել է. հասկացել է, որ իրեն ճիշտ չեն հասկացել, որ իր ասածն ուղիղ իմաստով են հասկացել:
Գիրքին խորագիրը գրաւիչ էրՙ «ԱԽՊԱՐՆԵՐԸ»: Գիտէի, թէ որոնց կ՛ակնարկէին այդ կոչումով հայաստանահայերը խորհրդային տարիներուն եւ անկէ ետք ալ: Տարիները անցան, անցաւ նաեւ «խորհրդայինը», սակայն կիսահեգնական-կիսավիրաւորական այդ պիտակը հայրենադարձ հայերուն հասցէինՙ մնաց որպէս հին սպի մը:
Խախտելով թատերախոսականի ավանդույթները` ներկայացմանն իմ անդրադարձը ցանկանում եմ սկսել ինձ (կարծում եմ` նաեւ հանդիսատեսի եւ ընթերցողի) համար հույժ կարեւոր մի փաստից:
