Տեղադրվել է` 2016-02-17 14:56:13 (GMT +04:00)

Ընթերցված է` 1582, Տպվել է` 21, Ուղարկվել է էլ.փոստով` 11

ՆՈՒՅՆԱԿԱՆԱՑՄԱՆ ՔԱՐՏԸ

ՍԻՄԱԿ ԳԱԼՍՏՅԱՆ

Զվարթ տատի անձնագրի օգտագործման ժամկետն անցել էր: Տներում թոշակ բաժանող փոստային առաքիչ Դավիթը խիստ զգուշացրեց.

- Զվարթ տատի, եթե մյուս անգամ անձնագիրդ փոխած չլինես, ինձանից չնեղանաս, թոշակդ չեմ տալու, դրա համար ինձ են պատժելու, եթե իմանան:

- Հա՛,- ասաց Զվարթ տատը,- էս անգամ տուր, հաջորդ անգամ մի բան կանենք:

Հաջորդ օրը, քանի որ Զվարթ տատը քայլելու հետ խնդիրներ ուներ, Վազգեն պապը փողոցից տաքսի բերեց իրենց շենքի մոտ (զանգահարելու եւ տաքսի պատվիրելու դեպքում շատ պիտի սպասեր) եւ կնոջը տարավ իրենց վարչական շրջանի անձնագրային բաժին: Տեղ հասնելով, Վազգեն պապը տաքսու վարորդից հարցրեց, թե ինչքան պետք է վճարի, լսեց նրա կարճ ու կտրուկ պատասխանը.

- Մինիմալ:

- Էդ մինիմալը ո՞րն է,- հետաքրքրվեց Զվարթ տատը:

- Մինիմալը այն է,- ասաց Վազգեն պապը,- որ եթե տաքսու դուռը բացել ես, նստել եւ նույնիսկ մեկ մետր ես շարժվել, ուրեմն բարի եղիր վճարել վեց հարյուր դրամ:

- Հա՜,- ծոր տվեց տատը:

Անձնագրային բաժնի տարածքի ընդհանուր տեսքը եւ այնտեղ տիրող աղմկոտ մթնոլորտը իրար հակասող էին: Տարածքը բավականին շոգ էր, աղմուկը` չափից ավելի, որոշ խցիկների պատուհանների մոտ էլ` ստվար հերթեր, իսկ նստելու համարՙ ընդամենը երեք տեղանոց նստարան եւ այն էլ հնից մնացած:

Վազգեն պապը մոտեցավ պատահական ապակե խցիկին, սիրալիր բարեւեց այնտեղ նստած աշխատակցուհուն եւ հարցրեց.

- Մեր տիկնոջ անձնագրի ժամկետը անցել է, ո՞ւմ պետք է դիմենք դրա համար:

- Մոտեցեք իններորդ պատուհանին, բայց մինչ այդ բանկոմատում մուծեք երեք հազար դրամ, եթե նույնականացման քարտ եք ուզում, կամ քսանհինգ հազար դրամՙ եթե կենսաչափական:

Վազգեն պապը կնոջը հորդորեց նստելու երեքտեղանոց նստարանի վրա, որի նստատեղի վրայի արհեստական կաշին պատռված էր, իսկ երկու աթոռակները` ինչոր ծռմռված երկաթով ամրացված: Բայց Զվարթ տատը գերադասեց կանգնած մնալ:

Բանկոմատի մոտ կանգնած աշխատակցուհին մերժեց գանձում կատարելը, քանի որ տատի սոցիալական քարտը չէին բերել:

Կամ պետք է գնային տուն եւ հաջորդ օրը ներկայանային, կամ պետք է Զվարթ տատը սպասեր այդտեղ եւ Վազգեն պապը գնար տուն եւ բերեր սոցիալական քարտը կամ երկուսով միասին պիտի հաղթահարեին առաջացած արգելքը: Սակայն, Զվարթ տատը, որը միշտ էլ գտնում էր դժվարությունից դուրս գալու առավել հարմար ելքը, ասաց.

- Վազգե՛ն, գնա դրանց պետի մոտ, խնդրի, գուցե կընդառաջի, մի բան կանի:

- Բայց, ինչպե՞ս,- հակաճառեց Վազգեն պապը:

- Ուրեմն, ինձ տար պետի մոտ, ես կխնդրեմ,- համառեց կինը:

Պետը սիրալիր ընդունեց եւ ծանոթանալով իրողությանը` Վազգեն պապին հորդորեց մոտենալ թիվ չորս պատուհանին եւ իր անունից աշխատակցուհուն խդրել` համակարգչի միջոցով տրամադրելու սոցիալական քարտի համարը:

Բայց ավելի դժվարինը դեռ առջեւում էր: Սոցիալական քարտի համարը թղթի մի կտորի վրա ստանալուց հետո, Վազգեն պապը մոտեցավ բանկոմատի նույն աշխատակցուհուն, մուծումը կատարեց, ներկայացրեց համապատասխան պատուհանին` անձնագրի հետ միասին, որտեղ մի ստվար բանակ սպասում էր իր հերթին: Մեկ ժամ հետո Զվարթ տատի հերթը վերջապես հասավ:

Աշխատակցուհին տատին բացատրեց, որ պետք է ուղիղ կանգնի ու երկու ձեռքերի ցուցամատերը ամուր սեղմի իր առջեւ պատուհանի գոգին դրված ինչ- որ կանաչ լույսով ողողված սարքի վրա: Բայց քանի որ Զվարթ տատի ցուցամատերը արդեն կորացած էին եւ նորմալ չէին հպվում այդ սարքի հարթությանը, աշխատակցուհին մի քանի անգամ իր ձեռքերով սեղմեց տատի կոշտացած մատներին, որ լավ հպվեն, թե չէ մատնահետքերը լավ չէին դուրս գալու: Հետո տատը պոչին հաղորդալար կապած գրիչով` իբր ստորագրեց մի այլ սարքի ապակե էկրանին:

Երեւի գործողությունը ստացվեց եւ Զվարթ տատը հրավիրվեց կողքի խցիկ` նկարահանվելու: Մի կերպ այս գործողությունն էլ դրական ավարտ ունեցավ, քանի որ կորացած ողնաշարի պատճառով տատը ուղիղ չէր կարողանում դիրքավորվել ֆոտոխցիկի առջեւ: Դրանից հետո Զվարթ տատը կրկին մոտեցավ նույն պատուհանին, այս անգամ իսկական գրիչով ստորագրեց աշխատակցուհու կողմից իրեն պարզած իսկական թղթի վրա եւ ստացավ գրություն` հին անձնագրի հետ:

- Հիմա ո՞ւմ ենք մոտենալու,- հարցրեց Զվարթ տատը:

- Ոչ մեկին էլ չեք մոտենալու,- կտրուկ ասաց աշխատակցուհին,- կգնաք տուն եւ քսան օրից հետո կգաք նույնականացման քարտը ստանալու, այդ թղթի վրա ամեն ինչ գրված է:

- Բա, հեռուստատեսությամբ ասում էին...,- մոլորված փնթփնթաց Վազգեն պապը:

- Իսկ էդ մատնահետքերը ինչի համար էի՞ն,- հարցրեց Զվարթ տատը:

- Եվրոպան է էդպես պահանջում, մտածում են մեր անվտանգության մասին, ահաբեկչության եւ լրտեսության դեմ պայքարելու համար,- բացատրեց Վազգեն պապը:

- Հո՛, մենք ութսուն տարեկանում շպիոն չենք դառնալո,- եզրակացրեց Զվարթ տատը:

- Ի՜նչ իմանաս,- ժպտաց Վազգեն պապը:

Հիմա տարեցները ահով սպասում են, թե քսան օր հետո ինչ փորձություններ դեռ պետք է հաղթահարեն, իսկ Զվարթ տատը բարձրաձայնում է.

- Ախր, ինչո՞ւ տարեցներին առանձին չեն սպասարկում կամ տուն հաճախում կամ էլ` ուղղակի եղած անձնագրի պիտանելիության ժամկետը երկարացնում, բա էսպես էլ բա՞ն կլինի, տեսնես Եվրոպայո՞ւմ էլ են այսպես անտարբեր վարվում մեծերի նկատմամբ...

Իսկ քանի որ Վազգեն պապը մի քիչ հասկանում է տեխնիկայից, քաղաքական եւ սոցիալական հարցերից` հանգստացնում է կնոջը:

- Այ կնիկ, հո էդ սարքերը չեն վերցնելու ու քո տուն գան`մատնահետքերը վերցնելու, նկարելու, ժամանակ է պետք, գուցե մի օր էլ դրան կհասնենք եւ տարեցներին պետությունը սրտացավ վերաբերմունքի կարժանացնի, հո էսպես չի մնալու: