ՊԱՏԵՐԱԶՄԻՑ ՀԵՏՈ ԷԼ ՍԵՐ ԿԱ ՀԱՍՄԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ, ՀՊՄՀ կուլտուրայի ֆակուլտետի, Լրագրության բաժնի 3-րդ կուրս - Ռուզանին տեսա, ոնց ասում ենՙ աչքս կերավ, մոտեցա, առաջարկություն արեցի, այնքան մինչեւ վերջին խոսքը համաձայնություն դարձավ: Դե ո՞ր մի կինը միանգամից կհամաձայներ: Գրեթե մեկշաբաթյա տառապանքներից հետո արցախցի 55-ամյա Հայկազին հաջողվեց նվաճել իր հասակակից Ռուզանի սիրտը: Պատերազմի արհավիրքից մազապուրծ մարդիկ հայաստանյան կացարաններից մեկում որոշեցին այս դառն օրերը մի քիչ քաղցրացնել միասին: Ռուզանի հանդեպ Հայկազի ուշադրությունը չի վրիպել կացարանում եւ ո՛չ մեկի աչքից: Տնօրեն Լիլիա Աբրահամյանը , նկատելով Հայկազիՙ երիտասարդին վայել սիրահարվածությունը, զրուցել է նախ նրա, այնուհետեւ արդենՙ Ռուզանի հետ: Հարսնացուի համաձայնությունը ստանալուց հետո որոշվել է հարսանիքի օրըՙ երկու օրում «հայկական ադաթներով» հարսանիք է կազմակերպելՙ հարսին իր սենյակից հանդիսավոր կերպով փեսայի սենյակ ճանապարհելու համար: «Երբ Ռուզանը ճաշարանում հաց էր ուտում, Հայկազը միշտ գնում, կողքին նստում էր: Մյուսները նախանձով էին նայում»,- պատմում է Լիլյան, ապա ավելացնում. «Երբ երկուսով մոտս եկան, թե որոշել ենք ամուսնանալ, շատ էի ուրախացել»: Մարդիկ պատերազմից հետո ծնված սիրո հանդեպ անտարբեր չեն մնացել: Կարճ ժամանակ անց թե՛ հարսի շոր է գտնվել, թե՛ ծաղկեփունջ, թե՛ մատանիներ ու հարսանեկան տորթ, անգամՙ օժիտ: Հայկազը տասը տարուց ավելի Քաշաթաղի Իշխանաձոր գյուղում էր ապրում: Պատերազմը ստիպեց միայնակ լինելուց բացի նաեւ անտուն դառնալ: Ռուզանն էլ եկել է Ստեփանակերտից, մի որդի ունի, ամուսին չունի: «Հիմա այն տարիքս է, որ ուզում եմ ընտանիք ունենալ, մի հատ ջան ու ղուրբան ասող ունենալ, իմ ընտանիքի հետ նստեմ, երջանիկ հաց ուտեմ: Հետագան էլ հետո կերեւա, ես էլ տուն չունեմ, ինքն էլ, ժամանակավոր այստեղ կապրենք, մինչեւ տեսնենք ինչ կլինի, հիմա հնարավորություն չունենք, որ ասեմՙ կառանձնանանք»,- մեզ հետ զրույցում ասաց Հայկազը: Լիլյան իրենց հյուրընկալ հարկի տակ ապաստանած արցախցիների մասին խոսում ու պատմում է մեծ ոգեւորությամբ ու սիրով: «Հարսանիքի նախորդ օրը, երբ Հայկազին ասացիՙ ո՞նց ես, ասացՙ օդերում»,- ժպիտով պատմում է Լիլյան, շեշտելով, որ իր մոտՙ կացարանում միայնակ մարդ չի մնալու: Բացատրելով, որ դժվար է միայնակ ապրելը: Դժվարություններն ավելի արագ կարելի է հաղթահարել ոչ թե մենակ, այլ երկուսով»: Պատերազմը երկուսի տունն էլ ավերեց, երկուսին էլ օգնեց, որ գտնեն իրար: Պատերազմից հետո սեր կա, պատերազմից հետոՙ առավել քան երբեւէ պետք է սիրել: Սեր լցրեք օդ, որ շնչենք սեր, ապրենք սեր ու սիրով հզորանանք: | 
