ՕՐԻՆԱԿ ՎԵՐՑՆԵՆՔ ԱՐՑԱԽԻՑ Ա. Բ. Վերջերս մեր Օպերայի եւ բալետի թատրոնում ներկա էի հերթական օպերային ներկայացմանը: Մեծ գոհունակությամբ նկատեցի, որ ներկայացման ժամանակ ունկնդիր հանրությունը Երեւանի հասարակության համար բավականաչափ անխոս էր իրեն պահում: (Բջջային հեռախոս միայն մեկ անգամ ծլնգաց, այն էլ շտապ ձայնը կտրեցին): Չեմ ուզում դա բացատրել սոսկ դահլիճում առկա զբոսաշրջիկների (թե՛ արեւմուտքցի, թե՛ ասիացի) մեծ թվով: Իսկապես անվիճելի է, որ մեր հանրությունը հայտնի փոփոխություններից հետո ձգտում է իրեն կիրթ պահել: Սակայն երբ ընդմիջմանը մի պահ լիբանանահայ ընկերոջս հետ դուրս եկանք շենքից, ասես գլխներիս բութ առարկայի հարված ստացանքՙ լսելով օպերայի շենքի դիմացի սրճարաններից մեկից ոռնացող ռաբիս երգի վայնասունը: Սուպեր Սաքոյի թե մեկ այլ սուպեր երգչի մուղամային կլկլոցներն իշխում էին ողջ Ազատության հրապարակի վրա: Փույթ չէ, թե նման երգերի շնորհիվ թուրքերը սկսում են հայերեն երգել (ու նաեւ հարուցել 100 տարի առաջ դեռ ինքնանվանում չունեցող Կովկասի թաթարների կատաղությունը): 2014 թվականին Արցախում պաշտոնապես արգելվեց ռաբիս երգիչներին համերգասրահ տրամադրելը: Քանիցս Ստեփանակերտում կամ Շուշիում զբոսնելիս ոչ մի սրճարանից չեմ լսել ռաբիս երգեր: Ժամանակը չէ՞ հայաստանյան ավգյան ախոռները մաքրելու գործընթացի մեջ ներառել նաեւ մեր երաժշտական մթնոլորտի մաքրումը... |