ԵՎՐՈԽԱՂԵՐԸ` ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ԻՆՔՆԱՀԱՍՏԱՏՈՒՄ ՌՈՒԲԵՆ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ, Մոսկվա Բաքվում անցկացված առաջին Եվրոխաղերն ավարտվեցին Ռուսաստանի պատկառելի հաղթանակով: Ռուսները դրսեւորեցին մեծ կամք ու համառություն եւ այդ նույն Եվրոպային ապացուցեցին, որ չնայած իրենց երկրի նկատմամբ իրականացվող քաղաքական ու տնտեսական ագրեսիային, իրենք հզոր են նաեւ որպես մարզական գերտերություն: Որ կարող են հենվել սեփական ուժերի վրա ու հաղթանակել: Իսկ մե՞նք: Չի՞ թվում, որ բարձրագույն մակարդակով անցկացված այս միջազգային մարզահամաժողովը դարձավ մեր հերթական պարտությունը հայ-ադրբեջանական ոչ ռազմական հակամարտության մեջ: Եվ հարցը նվաճած մեդալների տարբերության մեջ չէ, թեեւ դա էլ խայտառակություն է մեզ համար: Ադրբեջանցիք շահեցին 56 մեդալ, որից 21-ըՙ ոսկե, գրավելով 2-րդ պատվավոր տեղը, մենք նվաճեցինք ընդամենը... մեկ արծաթե մեդալ: Հասկացանք, մենք հանդես էինք գալիս թշնամական պետությունում: Բայց ինչու չէր կարելի հակառակն անել, ցույց տալ, որ մենք կարող ենք ուժեղ լինել նաեւ թշնամու մարզական դաշտում: Եվ մինչ ադրբեջանցի մարզիկները մեդալներ էին վաստակում, մեր հայրենյաց քաջարի ղեկավարությունը ջրաշիթերով գետին էր տապալում արդարություն փնտրող նույնքան հայրենյաց երիտասարդներին: Կոռուպցիոն երկրում հիշել էին օրինապահության մասին: Ինչու չենք ուզում տեսնել, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունը բռնել է երկրի հեղինակության զարգացման, աշխարհի մակարդակով ճանաչվածության գործոնի ուժեղացման ուղին ու զգալի հաջողությունների է հասնում այդ ասպարեզում: Եվրոխաղերը դրա դրսեւորումներից մեկն էր: Նավթադոլարնե՞րն են նպաստում: Անշուշտ: Սակայն գլխավորը նպատակամղվածությունն է: Քի՞չ մուսուլմանական պետություններ կան, որոնք թաղված են միլիարդների մեջ, սակայն էությամբ մնում են միջնադարյան: Իլհամ Ալիեւը, տարբեր առիթներով հանդես գալով ռուսաստանյան հեռուստատեսությամբ , չի մոռանում նշել, որ ադրբեջանցիների արտահոսքը, մասնավորապես Ռուսաստան, գրեթե կանգնեցվել է: Եվ դա ասում է ավելի քան 10 միլիոն բնակչություն ունեցող պետության ղեկավարը: Հայաստանի ղեկավարությունը կարո՞ղ է թույլ տալ նմանօրինակ հայտարարություն: Հետ ենք ընկնում գրեթե բոլոր բնագավառներում: Գուցե երիտասարդները ինչ-որ մի բան փոխեն իրենց հայրենիքում: | 
