ՄԻԱՎՈՐՈՂՆ ԱԶԳԱՆՈՒՆՆ Է ՄԵՐԻ ԻՍԱՅԱՆ «Աբրահամյաններ». այս խորագիրն է կրում Հայաստանի ազգային պատկերասրահում բացված 15 արվեստագետների աշխատանքների ցուցադրությունը: Կարդալով խորագիրըՙ առաջին պատկերացումն այն է, որ ցուցահանդեսում ներկայացված են նույն գերդաստանի մարդկանց աշխատանքները, այնինչ նրանց միավորողը միայն ազգանունն է: Մինչ այս նման նախաձեռնություն չէր եղել: Մտահղացումը «Հայ նկարիչների կենտրոն»-ի տնօրեն Խաչիկ Աբրահամյանինն է, ըստ որի, եթե ցանկությունը մեծ է, ապա հետաքրքրական ինչ-որ բան անպայման կստեղծվի: Ցուցահանդեսը բացվել է ՀՀ մշակույթի նախարարության աջակցությամբ: Աշխատանքների հեղինակները երեք սերնդի ներկայացուցիչներ են: Ցուցահանդեսը բազմաժանր է. ներկայացված է գրաֆիկա, գեղանկար, դեկորատիվ-կիրառական արվեստ, քանդակագործություն: Երիտասարդ քանդակագործ Գեղամ Աբրահամյանի խոսքերով` ցուցահանդեսին մասնակցելու առաջարկը սիրով ընդունել է. «Ներկայացված քանդակները նոր չեն, հատուկ այս ցուցահանդեսի համար արված աշխատանք չունեմ: Քանդակներ կան, որոնք տարիների աշխատանք են պահանջում, քանդակագործությունն ընդհանուր գործընթաց է եւ գործն ավարտին հասցնելու հստակ սահմանված ժամանակ չունի: Ամեն քանդակ իր պատմությունն ունի, բոլորն էլ հոգեհարազատ են»,-ասաց քանդակագործը: Գեղամ Աբրահամյանի աշխատանքները ցուցադրվել են նաեւ եվրոպական երկրներում եւ արժանացել բարձր գնահատականի: Առաջիկայում սպասվում է աշխատանքների ցուցադրություն ԱՄՆ-ում: Տպագրվել է նաեւ պատկերագիրք, որում սեղմ ներկայացված են ցուցահանդեսի մասնակիցների աշխատանքները: Ըստ ՀՀ ժողովրդական նկարիչ Փարավոն Միրզոյանի ՙ արվեստը կոնցեպցիա, միտք, իմաստ պետք է ունենա, ինչը, իր խոսքերով, այս ցուցահանդեսում ինքը չտեսավ: «Աբրահամյաններ» ցուցահանդեսում ներկայացված է հայկական կերպարվեստի մի քանի շրջափուլ, որն ընդգրկում է 20-21-րդ դարերի նկարչության զարգացումը: «Ինձ համար ստեղծագործելու հիմքը եւ ոգեշնչման աղբյուրը կինն ու բնությունն են»,-մեզ հետ զրույցում նշեց նկարիչ Խաչիկ Աբրահամյանը : Ցուցադրված նկարների մեծ մասը աչքի են ընկնում հարուստ գունային երանգներով: «Երբ թեման արդեն գլխումդ պտտվում է, գույներն էլ ակամայից ընտրվում են: Ոչ անհատական ցուցահանդեսներում ամենադժվարը նկարչի համար ցուցադրվող նկարների ընտրություն կատարելն է, քանի որ չգիտեսՙ քո աշխատանքի կողքին ինչպիսի աշխատանք է կախվելու, եւ այդ պարագայում նկարը կարող է «շահել» կամ «տուժել»: Նկարների ստեղծման շարժառիթներ, միանշանակ, լինում են, օրինակ, երկրաշարժից հետո 2 տարի ոչինչ չեմ նկարել, միայն մատիտով գծագրել եմ, որոնք ոչ մի կոնկրետության չեն ենթարկվել. չգիտեմՙ մտքերս ուր են գնացել, դրանք կտավի չեմ վերածել: Կան նկարներ, որոնք այնքան հոգեհարազատ են, որ անգամ վաճառքից հետ եմ բերել, ունեմ նաեւ աշխատանքներ, որոնք չեմ ցուցադրում»,- ասաց նկարիչ Սարգիս Աբրահամյանը : Նկարիչ Դավիթ Աբրահամյանն էլ, ով բնության մեծ սիրահար է, մեզ հետ խոսելիս նշեց, որ նախատեսում է շուտով իր անհատական ցուցահանդեսը ներկայացնել: «Ունեմ նատյուրմորտներ, կոմպոզիցիոն աշխատանքներ, բայց ինձ ավելի հոգեհարազատ է բնանկարը»,- հավելեց նկարիչը: «Հայ նկարիչների կենտրոն»-ի տնօրեն Խ. Աբրահամյանն իր շնորհակալությունը հայտնեց ՀՀ մշակույթի նախարարությանը, Ազգային պատկերասրահին եւ բոլոր հյուրերին: |
