ԶԻՆՎՈՐՆԵՐԻ ԶՐՆԳՈՒՆ ԾԻԾԱՂԸՙ ՈՐՊԵՍ ԿԱՐՈՏԻ ՕՐՀՆԵՐԳ ՀԱՍՄԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ, ՀՊՄՀ լրագրության բաժին, 3-րդ կուրս - Կգա՛ս, որ գնանք դասի, ու ես էլի վախենամ իջնեմ բուֆետ, չէ՞ որ էնտեղ շատ տղաներ կան ու իմ տեղը չի դա, միշտ ասել ես: Մեր զրույցները էսպիսի բնույթ էին ունենում, այն հարցին, թե ապահով տեղո՞ւմ ես, Արգամը միշտ պատասխանում էր. «Դուրս գալուց զգույշ կլինես»: Ամեն անցնող օրվա հետ խաչը դրվում էր թվի վրաՙ հայրենիքի համար ամեն ինչ գիտակցված զոհաբերող զինվորիՙ եղբորս համար: Հեռանկարային քիք-բռնցքամարտիկ Արգամ Գալոյանը` 20 տարեկան է:Պատերազմի առաջին իսկ օրերից առաջնագծում է եղել,ինչի մասին իմացել ենք միայն պատերազմի ավարտից հետոհիմա էլ ոչինչ չի պատմում: Միայն պատերազմ չգնացողներից ենք լսում, թե ինչպես են կռվել:Սահմանին կռիվ տված զինվորները երբեք չեն խոսում դրա մասին,քանի որ գիտեն հայրենիքի գինը,քանի որ նրանք զգացել են կորստյան մորմոքն ու հոգի կեղեքող դառնությունը: Երեւանի կենտրոնում աթոռակռիվ տվող մարդկանցից եւ ոչ մեկը չի տեսել գերի ընկած տղաների հայացքը, Եռաբլուրում սեւազգեստ մայրերի փղձկացող լացը, չի զգացել անվերջ սպասման մեջ խեղդող կարոտը: Եռաբլուրում հպարտ չենք քայլում, պարտության մառախուղը ծնկի է բերել մեր հպարտությունըՙ չկան տղերքը:Յուրաքանչյուրս մի Մոնթե ու Ալբերտ ենք կորցրել,բայց մի Արգամ էլ ունենք,որ դեռ հաղթանակներ պիտի կերտի: Եռաբլուրում հաղթած Հայաստանն է իր հերոս քաջերով, բայց տխուր սեւազգեստ մայրերով ու սգացող աղջիկներով, տանջվող հայրերով ու եղբայրներով:Պատերազմի ցավի հոտը տարածված է ամենուր,բայց մեր զինվորների ծիծաղը զրնգում է որպես կարոտի օրհներգ, որի ժամանակ պարտավոր ենք ոտքի կանգնել: |