ՑԱՎԻ ԱՐՄԱՏԱՑԱԾ ԵՐԱՆԳՆԵՐ ՀԱՍՄԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ, ՀՊՄՀ 3-րդ կուրս լրագրություն Ցավի գույնը արմատացած մուգ երանգներ ունի, ու հանդերձանքի ինչ գույն էլ ընտրենքՙ մեկ է, մեր ներսում մութ է ավելի: Եռաբլուրում պետությանը գրկած մատաղ հոգիները ,արժանապատիվ մնալու ծանրությունը թողել են մեզ, փոխարենը իրենք տան սենյակում տեղավորվել են զինվորական համազգեստով լուսանկարի մեջ: Մարինան անշարժ, ձեռքերը ոտքերին դրած, նստած էր բազմոցին, տան անկյունում փայտի վառարանն էր, շուրջբոլորըՙ մեկ սենյակում հավաքված էին Մարինայի ծնողները, քույրը, տատիկը: Երեխաներից ավագըՙ 2 տարեկան Արտյոմը, քնած է, իսկ 4 ամսական Ալեքսը հետեւում է անցուդարձին: Ամուսնուՙ Սասուն Ավագյանի հետ կինը վերջին անգամ սեպտեմբերի 26-ին էր տեսնվել. նա պայմանագրային զինծառայող էր: Պատերազմի սկսվելուն պես Մարինան երկու երեխաների եւ սկեսրայրի հետ Հադրութի շրջանի Ուխտաձոր գյուղից տեղափոխվել է Հայաստան : «Երեխաները փոքր են, հոր կուրուստը դեռ չեն հասկանում, միայն ժամանակ առ ժամանակ Արտյոմը հորն է հիշում եւ սենյակով մեկ քայլումՙ պապա, պապա ասելով»,- ասում է նա: Հոկտեմբերի 14-ից հետո Սասունի հետ այլեւս որեւէ կապ չի եղել: Զինակից ընկերներից մեկը պատմել է, որ նրան վիրավոր է տեսել, հետո ասել է, որ մահացել է: «Ես իմ ամուսնական կյանքը նոր պետք է վայելեի, ի՞նչ հասկացա իմ կյանքից, նոր-նոր էինք ոտքի կանգնել, տունը պիտի վերանորոգեինք, անասուն առնեինք, էնքան պլաններ կային: Գոնե նրա մարմինը տեսնեմ, կարողանամ վերջին հրաժեշտ տալ, մինչ օրս նրան պատկանող որեւէ իր չի գտնվել»- արցունքն աչքերին պատմում է Մարինան: Զրույցն ընդհատվում է ոտքերի թփթփոցի ձայնից. Արտյոմն է, բրդյա գուլպաներով սենյակի մի անկյունից մյուսն է վազում: - Երեխա է, ուզում է դուրս գալ, խաղալ,- ասում է Մարինայի տատըՙ Մարո Մինասյանը : Չնայած տնակի մեջտեղում դրված վառարանի մեջ նոր են փայտ գցելՙ տնակը չի տաքանում: Պատերի ներսում տիրող տրտմությունը, դանդաղ սողալով, տարածվում է ամբողջ մարմնովդ: Մարինան զգուշությամբ սեղանին է դնում ամուսնու նկարները, դասավորում է այնպես, որ ամեն ինչ տեսանելի լինի, Արտյոմն էլ է մոտենում սեղանին, փորձում է հպվել նկարների շրջանակներին, բայց ձեռքը նորից հետ է տանումՙ հավանաբար վախենալով վնասել: «Ես հիմա ի՞նչ անեմ, ո՞նց գտնեմ մարմինը, բոլոր հիվանդանոցներում եղել եմ, դիահերձարաններում եղել եմ, չկա, ասում ենՙ սպասեք, բայց ես իմ երեխուն ի՞նչ պատասխան տամ, էլ ո՞նց ասեմՙ սպասիր, չկա.....»,- հարցնում է Գեղամ Մինասյանը ՙ Մարինայի հայրը: Սասունը Շուշիին տվել է ամենաթանկըՙ իր կյանքը, իսկ իր տան սենյակում տեղավորվել զինվորական համազգեստով լուսանկարի մեջ: |
