Է՜Հ, ԴԺՎԱՐ ԵՆՔ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ ԴԱՌՆՈՒՄ ԳԵՎՈՐԳ ԱՍԱՏՐՅԱՆ Օրերս Իրանի Իսլամական Հանրապետության մշակույթի նախարարության հրավերով Թեհրանում էիՙ մասնակցելու Երեւանում լույս տեսած «Զիբա, կանչիր ինձ» թարգմանական գրքիս շնորհանդեսին (հեղինակըՙ Ֆարհադ Հասանզադեն , առաջադրված է Անդերսենի մրցանակիՙ Փոքր Նոբելի), եւ Իրանի թարգմանիչների միության մրցանակաբաշխությանը, որի միջազգային բաժնում, ի շարս բազում օտարազգիների, ներկայացված էր նաեւ նվաստս: Ի դեպ, այս երկու միջոցառումներն էլ տեղի էին ունենում «Գրքի շաբաթվա» շրջանակներում: Սկսեմ վերջինից, որովհետեւ այն տեղի ունեցավ Թեհրան ժամանելուս հենց առաջին օրը: Մրցանակի արժանացան երկու երկրի ներկայացուցիչներըՙ Լեհաստանի եւ Հայաստանի: Եվ տոնականորեն զարդարված, բազմամբոխ ու շքեղ դահլիճի բեմ հրավիրվեցին այդ երկրների դեսպանատների ներկայացուցիչներն ու մրցանակակիրները: Լեհ թարգմանչուհին մրցանակն ստացավ իր դեսպանության առաջին քարտուղարի, թե՞ առաջին տեղակալի (կներեք անճշտության համար) ձեռքից: Ես մենակ բարձրացա, որովհետեւ Թեհրանում Հայաստանի դեսպանատան ներկայացուցիչները վաղուց աննկատՙ անգլիական ձեւով, լքել էին դահլիճը եւ չլսեցին մեր երկրի, մեր դրոշի պատվին արված հոտնկայս ծափահարությունները: Նրանք չտեսան ու չլսեցին նաեւ, թե ինչպես մեկ այլ հայազգի թարգմանիչՙ Անդրանիկ Խեչումյանը , որ ավելի քան երեսունյոթ հայ հեղինակիՙ դասական ու ժամանակակից, գիրք է պարսկերենի թարգմանել, ճանաչվեց ութսուն միլիոնանոց Իրանի լավագույն թարգմանիչՙ ետեւում թողնելով շատ ու շատ անվանիների: Նույնը կրկնվեց «Գրքի շաբաթվա» վերջինՙ շնորհանդեսի օրը: Իրանցիները ընդամենը երկու երկրի էին այդ պատիվը արելՙ երկու հարեւաններինՙ Հայաստանին (մեկ գիրք) եւ Թուրքիային (տասնչորս գիրք): Թուրքերեն թարգմանված գրքերի թիկունքում հպարտությամբ կանգնեցին Իրանում Թուրքիայի դեսպանը, դեսպանատան մյուս պաշտոնյաները, իսկ հայերեն, Հայաստանում տպագրված գրքի եւ թարգմանչի թիկունքը դարձյալ դատարկ մնացՙ դափ դատարկ: Ինչո՞ւ: Հիմա մեկը հնարավոր է, որ ասիՙ «Լավ, լավ, սարեր շուռ չես տվել, եւ աշխարհասասան իրադարձություն էլ տեղի չի ունեցել»: Պատասխանեմՙ այո՛, թերեւս, բայց մի՞թե եվրոպական մեծ ու մշակութային երկրներից մեկըՙ Լեհաստանը, գիրք ու մրցանակ չէր տեսել, նույնըՙ Թուրքիայի նման մեծ երկիրը: Ինչո՞ւ են նրանք իրենց քաղաքացիների թեկուզ փոքր հաջողությունները օտար երկրում կարեւորում, իսկ մենքՙ ո՛չ: Ավելինՙ ինչո՞ւ են նրանք հարգում իրենց պետությունը, իրենց դրոշը: Թե՞, ի տարբերություն Լեհասատանի եւ Թուրքիայի, մեր դիվանագիտական ներկայացուցչությունը այդ օրերին շատ ավելի կարեւոր ու անհետաձգելի գործերով էր զբաղված: Եվ սա առաջին դեպքը չէ. հենց մեկ-երկու ամիս առաջ նույն վերաբերմունքին էր արժանացել Թեհրան հրավիրված միջազգային համբավի մի գիտնական: Բոլոր թերթերն ու լրատվամիջոցներն ի լուր աշխարհի հայտարարել էին այդ մասին, եւ միայն հայրենի դեսպանատունն էր «խուլ» ձեւացել: Հայաստանի քաղաքացին ամենուրեք պետք է զգա իր պետության ներկայությունը իր թիկունքում: Ցավոք, ես չզգացի: |
