ԱՐՑԱԽԻ ՀԱՄԱՐ ՆՈՐ ԳԱՐՈՒՆՆԵՐ ԴԵՌ ՇԱՏ ԿԲԱՑՎԵՆ ԼԱՈՒՐԱ ՕՍԻՊՅԱՆ Արցախը վիրավոր է, բայց եւ կանգուն, իսկ Արցախից եկած արցախցու ոգինՙ անկոտրում: Արդեն մեկ ամսից ավել է, ինչ շարունակվում են ադրբեջանաթուրքական եւ վարձկանական անմարդկային ռազմական գործողություններն Արցախում: Թիրախի տակ հայտնվեցին նաեւ խաղաղ բնակավայրերը եւ անմեղ, անզեն բնակչությունը: Այդ ընթացքում արցախցիների մեծ մասը տեղափոխվեցին Հայաստան, ինչպես Հայաստանն իր որդիներին ուղարկեց հայրենիք պաշտպանելու, այնպես էլ հյուրընկալ թեւերը բացեց Արցախից եկած բնակչության համար: Ինչպես Հայաստանի շատ վայրերում, Գեղարքունիքի մարզի Արտանիշ գյուղում ժամանակավոր բնակություն է հաստատել Արցախից եկած երեք ընտանիք: Նելլին, որ չորս երեխաների հետ է Արցախից եկել ասում է. -Ամեն օր այն հույսով եմ արթնանում, որ պետք է լուր հայտնեն, ու բոլորս գնանք մեր տները, մեր հողում ապրենք: Նելլիի խոսքով իրենց գործերը կիսատ են մնացել. ճիշտ է, բերքը այս տարի այնքան էլ լավ չի եղել, բայց քրտինք են թափել աչքիս: Նելլիի ընկերուհինՙ Ինգան պատմեց, որ ամուսնու հետ խոսելիս ասել է. - Հայաստան եկողի հետ երեխեքի վերմակներն ու ծածկոցները կուղարկես: Բայց ամուսինն ասել է. - Ոչ մի բան էլ չեմ ուղարկելու, մեր տան իրերը իրենց տեղից չեմ շարժի, դու էլ հո չե՞ս տեղափոխվում... Էսա հետ եք գալու: Ինգան ժպտաց, ժպիտի վրա գլորվեցին արցունքները աչքերից: - Ասել էի, էլ չեմ լացելու, բայց դե փաստորեն Էլի ա արցունք մնացել: Եվ ողջ հայ ազգը այս օրերին մեծ ցավ ունի ծանրացած իր սրտին, եւ այդ ամենի հետ հանդերձ թախիծը թաքցնում է ժպիտի հետեւում, որովհետեւ սպասում է հույսով եւ հավատով: Ու երբ թշնամին ռմբակոծում է ծննդատունը, այստեղՙ Հայաստանում արցախցի առողջ բալիկներ են ծնվում: Մեր վանքերն է քանդում, մենք նոր ընտանիքներ ենք կազմումՙ վիրակապ դնելով քանդված վանքին: Անտառներ է ոչնչացնում, մենքՙ բերք ու բարիք ենք ստեղծում: | 
