ԲԱ ՀՈՎԻՎՆԵՐՆ Ո՞ՒՐ ԷԻՆ Հ. ԱՖՅԱՆ Կոկիկ, մաքուր հագնված, զինվորական համազգեստը հպարտությամբ կրելով, ժպիտն ու հպարտությունը դեմքի միակ արտահայտությունը սարքած անցնում էին: Նրանք այլ կերպ չեն էլ կարող անցնել, նրանք հայոց բանակի զինվորներն են: Ժպտալով, թաշկինակներ թափահարելով, անգամ հուզված, ոմանք նույնիսկ արտասվելովՙ հպարտությունից, կանգնած հետեւում էին: Իրենք այլ կերպ չեն կարող հետեւել, իրենք ՀՀ քաղաքացիներն են, որպես կանոն հետեւող, սակայն միայն հետեւող: Վերեւում լուռ կանգնած էին, հպարտ, բայց հպարտություն չներշնչող, փողկապներից ավելի լուրջ դեմքերով: Իրենք այլ կերպ չեն կարող կանգնել, այլ կերպ եւ այլ տեղում, իրենք Հայաստանի ռազմաքաղաքական իշխանությունն են: Ու չկային, այս տոնին, որը Անկախության է կոչվում, նրանք չկային, հայ հովիվները: Նրանք, ովքեր սահման են պահում այնտեղ, որտեղ առաջին գծում կանգնած զինվորները երկրորդ գծում ենՙ իրենց համեմատ: Նրանք, ովքեր պե՞տք է տանկ կխփեն, պե՞տք էՙ անօդաչու թռչող սարք, պե՞տք է հակառակորդ, պե՞տք է գերի կվերցնեն, պետք է, պետք չէ իրենք այնտեղ են, իրենք ամենաառաջին գծում են, իրենք հայրենիք են պահում: Ու իրենք Անկախության շքերթին չկային: Այնինչ պետք է լինեին եւ առանձին գումարտակով լինեին: Հայ հովիվների գումարտակՙ աշխարհում ամենաուժեղը, տարածաշրջանում ամենամարտունակը, համառը, դիպուկը, թշնամու ահուսարսափը: Լավ կլիներ, եթե այս գումարտակը քայլեր հրապարակում այդ օրը, մենք կհիշեինք, թե ինչու, ադրբեջանցիներն էլ չեն մոռացել, թե ինչու, ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան էլՙ կզարմանար, թե ինչու: Լավ կլիներ ու ճիշտ կլիներ: Հաջորդ անգամ, 26-ամյակին, կազմեք այդ գումարտակը ու թող քայլեն հրապարակումՙ սահմանապահների կողքինՙ զինվորին հավասար, նույն իրավունքներով: 27-ամյակին էլ թողեք քայլեն, 30-ին էլ, 50-ին էլ, քանի որ Ադրրբեջանին տեսանելի ապագայում վերջնականապես չենք հաղթելու, 100-ին էլ: Եթե անգամ հաղթենք, էլի թող քայլեն, ոչ որպես գումարտակ, այլ որպես հովիվներ: Հովիվն անկախության հետ կապ չունի՞. զինվորի պես ունի, զինվորի չափ ունի: Ամեն տեղ ունի, որտեղ անկախություն կա, հովիվն այդ անկախության հետ կապ ունի, լինի Հայաստանում, ԱՄՆ-ում, թե Մոնղոլիայում, անկախությունն առանց հովիվ չի լինում, մանավանդ անկախությունից հետո-ն առանց հովիվ չի լինում, անկախ մնալն առանց նրանց չի լինում, ոչ մի տեղ: Մեր անկախության օրը չկային նրանք: Հավանաբար ամաչել են, նրանք չէ, նրանց կանչելու համար: Ամաչել ենՙ հասկանալով, որ սահմանում տեղեր կան, որտեղ նրանք ավելի հայտնի են, քան զինվորները: Բայց եթե կանչեին էլ, չէին գալու, սարերն ո՞ւմ թողնեն, իրենք սարերում են պետք, սարերնՙ իրենց: Ժամանակ չէին ունենա, աշխատում են, ոչխար են արածացնում- հայրենիք են պահում, թշնամու առաջխաղացում են նկատում առաջինը- հայրենիք են պահում, խոցում են թշնամու թռչող կամ չթռչող ռազմական օբյեկտներն ու- դրանով էլ հայրենիք են պահում: Նրանք հայրենիք են պահում, նրանք զբաղված են: |