ՄԻ ՓՈՔՐԻԿ ԽՈՐՀՈՒՐԴ ՍՓՅՈՒՌՔԻ ՆԱԽԱՐԱՐԻՆ ՀՐԱՉՅԱ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ Մեծարգո խմբագիր Օրերս հեռուստատեսությամբ ցուցադրեցին կադրեր այն նիստից, որին Ձեր թերթն անդրադարձել էր իր 2013-04-27 թվով: Եթե օգնեք Ձեր թերթի միջոցով տիկ. Հրանուշ Հակոբյանին տարրական մի խորհուրդ տալ (այլ միջոց չունենք), ոչ միայն տողերիս հեղինակը, այլեւ շատ սիրիահայեր եւ քաղաքացիներ Ձեզ երախտապարտ կլինեն: Հեռուստացույցի առջեւ, ընտանյոք, ամոթի զգացողությունից իրար երեսի նայել չէինք կարողանում, երբ տեսանք, թե ինչպես նախարարուհին իր «փոքրիկ» ձեռքերը պարզած, «մեղմաձայն» ապացուցում է բժիշկ Բոյաջյանին, որ պետությունը սիրիահայերի վրա ծախսել է իքս միլիոն դրամ: Ինչ ամոթ, ավելի լավ չէ՞ր լինի, որ այդ գումարը չծախսվեր եւ նաեւ երեսով չտրվեր: Ծանոթ մի ընտանիք հյուրեր էր կանչել եւ հյուրերից մեկը գովեց սեղանի ընտիր թուզը: Նույն պահին տան տիրոջ հայրը. «Բա գինը, գինը, օթուզ բեշ ...»: Այլեւս այդ թուզը կուտվե՞ր: Եթե տիկին նախարարն իր գործունեության ընթացքում, հիմնականում, «բարեկիրթ», «մեղմաձայն», ձեռքը «մի թեթեւ» սեղանին է տալիս մե՛զ` հայաստանցիներիս մոտ, չնայած սխալ է, բայց, չգիտես ինչու, ընդունվում ու ներվում է (հավանաբար, սովետներից մնացած արատ է), բայց նրբակենցաղ սփյուռքահայերի համար, շատ, շատ, մեղմ ասած, անքաղաքավար է: Կարելի է մարդուն շատ ծանր խոսքեր ասել, սակայն անընդունելի տոն, հարձակողական կեցվածք, ամբարտավանություն... բարեկիրթ անձն իրեն թույլ չպետք է տա: Տվյալ պարագայում, մի՞թե չէր կարելի Բոյաջյանին պատասխանել ներողի դերով, մեծի դերով, պաշտոնյայի դերով եւ, վերջապես, կնոջ դերով... Եթե մեր ասելիքը վերջացնենք Հաֆեզի խոսքերով, տիկ. նախարարուհին կհասկանա ի՞նչ ուզեցինք ըսել: - Դառը խոսքն էլ քաղցրանում է, Երբ հնչում է շաքար շուրթից: |
