ՄԻ ՊԱՇՏՊԱՆԸ ԱԶԳԱՅԻՆ ԺՈՂՈՎԻ ԱՋԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ԿԱՐԻՔՆ ՈՒՆԻ Մ. Խ. Ազգային ժողովում երեկ մի փոքր նյարդային քննարկում ընթացավ Մարդու իրավունքների պաշտպան Կարեն Անդրեասյանի` 2013 թվականի զեկույցի շուրջ, որը ծավալուն զեկույցի 500 էջից ընտրողաբար ներկայացրեց մի քանի խնդիրներ միայն ` 20 րոպեի մեջ տեղավորվելու պատճառով եւ ակնկալելով խորհրդարանի աջակցությունը: Նա նշեց, որ ՄԻՊ-ի 204 առաջարկից պետական մարմինների համար ընդունելի են եղել 10-ը միայն: Ոստիկանությունում բազմաթիվ խնդիրներից մեկը բռնությւնների կիրառումն է բաժիններում: ՄԻՊ գրասենյակն առաջարկել է ոստիկանությանը տեղադրել տեսաձայնագրող սարքեր բաժիններում, որը կբացառեր բռնությունը, սակայն ոստիկանությունում տեղադրվել են միայն անցուդարձն արձանագրող տեսախցիկներ: ՄԻՊ գրասենյակում ոստիկանությունում ծեծի 365 դեպք է արձանագրվել, բայց իրավապահները միայն 12-ին է ընթացք տվել, մինչդեռ պատիժը կանխարգելիչ դեր կունենար: Դատախազությունում շարունակում են որպես խափանման միջոց կալանավորումն ընտրել, այդ ուղղությամբ ոչինչ չի փոխվում, մինչդեռ այլ խափանման միջոցների կիրառումը թույլ կտար պահպանելու մարդկանց իրավունքները, միաժամանակ պահման վայրերի գերբնակեցման խնդիրը կլուծեր: ՄԻՊ գրասենյակը առողջապահության ոլորտում եւս խնդիրներ է վեր հանել, բուհերի ուսխորհուրդները ապակուսակցականացնելու անհրաժեշտություն տեսել: Դատախազության մասին խոսելիս` ՄԻՊ-ը որակումներ տվեց` «տգեղ քաղաքական տեխնոլոգիաներով խնդիրը պարտակել», զավեշտալի վիճակ եւ այլն, որը դուր չեկավ ԱԺ ՀՀԿ-ական փոխխոսնակ Էդուարդ Շարմազանովին, ինչպես նաեւ ՀՀԿ-ական Հովհաննես Սահակյանին, որոնք հակադարձեցին: Առաջինը պաշտպանեց գլխավոր դատախազին եւ խորհուրդ տվեց «զավեշտալի» որակումից զերծ մնալ, երկրորդը զարմացավ ՄԻՊ հարցադրումից, թե` եթե խորհրդարանականների աջակցոթւյանն է սպասում Կարեն Անդրեասյանը, ուրեմն ՄԻՊ-ն ինքը պաշտպանության կարիք ունի: Կարեն Անդրեասյանը պատասխանում էր հանգիստ, ասելով, որ իրեն ցուցումներ պետք չէ տալ, եւ, այո, խորհրդարանականների աջակցության կարիքն ունի` ոլորտում առավել դրական առաջընթաց գրանցելու համար: Անգամ ՀԱԿ-ից Գագիկ Ջհանգիրյանը խիստ մտահոգվեց ՄԻՊ-ի հոգեվիճակով` թե էդպես խեղճացած ոնց պետք է ուրիշներին պաշտպանի: ՄԻՊ-ն էլ համոզված էր, որ իր հոգեվիճակը պայքարողի հոգեվիճակ է եւ խեղճացած չէ: Մի խոսքով` Լարիսա Ալավերդյանի ժամանակներից առանձնապես շատ բան չի փոխվել ՄԻՊ-երի հանդեպ իշխանական վերաբերմունքում, նրա գործունեությանը իշխանությունները շարունակում են վերապահումով մոտենալ: Իսկ քննարկումները նախ անձնական պարզաբանումների ոլորտում ընթացան, ապա ընկան հունի մեջ, պարզվեց, օրինակ, որ 2013 թվականին 6800 -ից ավելի մարդ դիմել է ՄԻՊ գրասենյակ` իր այս կամ իրավունքի ոտնահարման մասին դիմումով: Մեր փոքրիկ Հայաստանի համար սա, կարելի է ասել, շատ մեծ թիվ է: |
