Տեղադրվել է` 2009-01-12 11:05:39 (GMT +04:00)

Ընթերցված է` 6989, Տպվել է` 543, Ուղարկվել է էլ.փոստով` 244

ԽԱՉԱԳՈՂ 32

ՊԱՐՈՒՅՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Առավոտյան Ինան ինձ արթնացրեց:

- Առաջին ավտոբուսը յոթին է գնում,- ապա հարցրեց,- քնե՞լ ես:

- Ոչ,- ասացի մեղադրող հայացքով:

- Լավ, լավ... թող քնի աղջիկը:

Նինան քնած ժամանակ ազատ դիրք էր ընդունել, ձեռքը տարածել էր, վերմակը մի հինգ սանտիմետր իջել էր ներքեւ: Աչքերը փակ նա պակաս չքնաղ չէր, գուցե ավելի, տարբեր գեղեցկությամբ, ինչպես Ինային էի ասել:

- Քնած աղջկան չեն նայի, չի կարելի,- դիտողություն արեց Ինան:

- Հարազատին կարելի է:

- Դո՞ւ ես հարազատը:

- Ուրիշ մարդ կա՞ այստեղ:

- Եթե նա հարազատ է, ես էլ եմ հարազատ:

- Հազիվ գլխի ընկար:

- Նա գեղեցի՞կ է:

- Արտասովոր...

- Ո՞ւմ ես ավելի շատ սիրում, ի՞նձ, թե՞ նրան:

- Իհարկե նրան:

Ինան լրջացավ, շշկլված ու զարմացած գառնուկ,- բայց դու լուրջ ես խոսում:

- Անշուշտ, քեզ սիրել նշանակում է ինքս ինձ սիրել, որովհետեւ մենք մի մարմին ու հոգի ենք: Ես այդքան եսասեր չեմ, որ քրոջդ ինձնից քիչ սիրեմ:

- Նորի՞ց պտտեցիր քո կալամբուրը: Դու նրան մի անգամ արդեն սեր խոստովանել ես, եթե հիշում ես:

- Իհարկե հիշում եմ:

- Այն ժամանակ է՞լ էր ալտրուիզմը խոսում մեջդ:

- Ես չէի կարծում, թե իրական է, հարբածության մշուշի մեջ նա ինձ երկնքից իջած հրեշտակ թվաց:

- Կթողնե՞ք քնեմ,- հանկարծ ասաց Նինան, կտրուկ շրջվեց, ոտքի շարժումով ուղղեց վերմակը եւ դեմքը սեղմեց բարձին:

Ես ու Նինան ծլկեցինք խոհանոց:

- Հիմա շարունակությունն ասեմ ու գնամ,- ծուռ-ծուռ նայելով մոտեցա նրան:

- Արդեն հասկացա, թե ինչ ես ասելու, այդպիսի պահերին դեմքդ նույն արտահայտությունն է ստանում, գող կատվի ես նմանվում...

Անկեղծ ասած, ես էլ էի զգում նման մի բան:

- Գող կատվի, որ ընկել է մկնիկի հետեւից...

- Գառնուկից դարձա մկնի՞կ... Խեղճ, անպաշտպան կենդանիների հետ ես ինձ համեմատում: Երբ ես կատաղում եմ, օձ եմ դառնում, զգուշացիր...

Արդեն գրկիս մեջ էր:

- Հապա ֆշշացրու եւ փաթաթվիր,- բացեցի ուսը եւ հպվեցի չոր, ջերմ մաշկին,- հիմա լսիր շարունակությունը, որ մի օր պիտի ասեի անպայման: Որովհետեւ ներքին խռովքը կամ կասկածը կարելի է փարատել բացահայտելով, որպեսզի քեզնից դուրս հանելով կարողանաս ուշադիր եւ հանգիստ վերլուծել ու պարզել: Կասկածն ամենուր է, նաեւ օդի մեջ, բայց շուրթերիս ու մաշկիդ միջեւ օդ չկա, ուրեմն կասկած նույնպես չկա: Մեր միջեւ կասկած չկա, ոչ թե մեր միջեւ, այլՙ մեր մեջ, որովհետեւ «մեր միջեւ» էլ չկա...

Երեւի սխալ շարունակություն էի ընտրել, ծիծաղելով հետ մղվեց եւ ծածկեց ուսերը:

- Գնա, խնդրում եմ,- ասաց, գոնե ձայնը եւ դեմքի արտահայտությունը որոշ չափով փոխհատուցում էին,- ուշանում ես... Երեւի մոտակա օրերին չկարողանաս երեկոները դուրս գալ: Տանը կմնաս, մինչեւ իմանանք, թե ինչ է կատարվել, եւ հանդարտվի:

Մոռացել էի կամ մոռանալու էի տալիս գիշերվա պատմությունը:

Դժվարն այս փողոցով գնալն էր, հատկապես Դիմովիչի տան մոտով: Կենտրոնական փողոցում եւ ավտոկայանում տեսնողները չէին կռահի, թե որտեղից եմ գալիս: Կարծես թե բարեհաջող անցավ, ավտոբուսի մեջ էլ ուշադրություն դարձնող չեղավ: Այդ մի քանի հոգին երեւի տեղյակ չէին, թե գիշերն ինչ տուրուդմբոց է եղել իրենց գյուղում:

Սպասում էի, որ կնախատեն ինձ երկու գիշեր բացակայելու համար, բայց տանը միայն Դավիթն ու Փայլակն էին, քնած: Բացակաների պատճառով դուռը ներսից չէին փակում, ինչը եղածից հետո անզգուշություն համարեցի: Իսկ Սաքոն ու Ռազմիկը գերադասում էին նախաճաշել, նոր միայն ներկայանալ աշխատանքի: Ահա թե ինչու էր Սաքոն առաջարկում նախաճաշը հանել օրակարգից: Նրանք միասին եկան, հավանաբար ճանապարհին էին հանդիպել, եւ չիմացան, գուցե Դավիթը եւ Փայլակը նույնպես, որ ես էլ եմ նոր եկել:

Պատմեցի կատարվածը:

- Լավ ես արել, որ չես գնացել,- ասաց Սաքոն,- ինչ իմանաս, թե ով էր կանչողը:

Առավոտները գյուղտեխնիկայի աշխատողները հավաքվում էին գրասենյակի մոտ: Նրանցից, հետո էլ ճաշարանում իմացանք, որ կռվել են գյուղի տղաները եւ հայերն ու վրացիները: Տարբեր պատճառներ էին ասում, ամենահավանականը մեկն էրՙ վրացիների մի խմբի առանց տոմսի դահլիճ չէին թողել:

Ճաշարանից դուրս գալով Ինային ու Նինային տեսա, հենց նոր էին իջել ավտոբուսից եւ բեռնավորված իրենց փողոցի կողմն էին գնում: Ինայի ուսին մի մեծ կապոց էր, անկողին հավանաբար, Նինան երկու պայուսակով էր: Չափից ավելի կարգապահ վարորդը չէր կանգնել Անտառային փողոցի մոտ եւ աղջիկներին բեռով հանդերձ հասցրել էր կանգառ:

Մերոնք կամ տեսնողները ինչ էլ մտածեին, քույրերին չէի թողնի այդ վիճակում, առավել եւս, որ նրանց փողոցում էինք աշխատելու:

- Թույլ տվեք օգնել ձեզ, աղջիկներ,- ասացի արագորեն մոտենալով:

Ինան նայեց վիզը ծռած,- ինչո՞ւ այդպես պաշտոնական,- ապա ընկերներիս տեսնելով հասկացավ եւ որպես պատիժ իր կապոցը չտվեց,- Նինային օգնիր:

Քույրն էլ էր համառում, միայն մի պայուսակը տվեց, մյուսն ստիպված էի խլել ուղղակի: Դավիթն Ինայի կողքով անցնելիս առանց որեւէ այլեւայլության վերցրեց կապոցն ու այնպես, երկու մատով մեջքին գցած, քայլեց նրա հետ խոսելով:

- Սեպտեմբերի մեկից դասի՞ եք,- հարցրեցի Նինային:

Նա գլխով արեց:

- Երեւի չկարողանաք շուտ-շուտ գալ գյուղ:

Նինան լոկ մի անորոշ շարժում արեց:

Այսօր քույրերի հետ ոչ մի բան չէր ստացվում: Առավոտյան Ինան էր փակել դեպի վիզը տանող ուղիները, հիմա կրտսերը չէր ցանկանում խոսել: Դավիթն ու Ինան աշխուժորեն զրուցում էին:

Անտառայինում սվաղ էինք անելու, քսանվեցում: Երբ Սաքոն ասաց, Ռազմիկը հարցրեց.

- Մենա՞կ եմ սվաղելու:

- Շարքը մենա՞կ արեցիր,- պատասխանեց Սաքոն:

Պարզ էր, ես էլ էի սվաղելու:

Աղջիկների հետ մտա իրենց բակ:

Ինչ-որ սահման կար, որից այն կողմ ինձ արգելված էր առաջանալ: Ընդառաջ եկող շունը դա պարզորոշ հասկացրեց, թեեւ իր տիրուհիների հետ էի գալիս, եւ կարծես վաղուց պիտի գլխի ընկած լիներ, թե ով եմ ես:

- Հանգիստ, Գամբիտ,- ասաց Ինան եւ հեգնանքով ավելացրեց,- դե դու նրան ճանաչում ես, հարեւան է:

Բելիկովի ասածը հավանաբար շանն էլ էր վերաբերում: Գամբիտը հանգիստ էր եւ անդրդվելի: Այս երրորդի հետ չփորձեցի էլ լեզու գտնել, այսօր բախտս չէր բերում, պայուսակները հենց այդտեղ դրեցի ու շտապեցի իմ գործին: Դե թող ինքը ներս տանի, Գամբիտը:

Մինչ բանվորները կալ կսարքեին, ես ու Ռազմիկը տաշտշեցինք շարքերի արանքներից դուրս պրծած ցեխի քարացած կտորները: Պատ շարելու հմտության մի դասը գիտեիՙ ինչքան արագ ես շարում, այնքան լավ է ստացվում: Սվաղն այդպես չէր: Իզուր չեն ասում, որ ամեն մի գործ առանձնահատուկ մոտեցում է պահանջում:

Այսօր արդեն չորրորդ ձախողումն էր: Վերջապես մի լույս երեւացՙ Տանյան:

- Դուք արդեն վարպե՞տ եք,- ուշիմ աղջիկն իսկույն նկատեց կարիերայի առաջխաղացումս:

- Այո,- պատասխանեցի անփութորեն:

- Դժվա՞ր է:

- Այո, բայց քո գալուց հետո հեշտացավ:

- Շնորհակալություն,- ծիծաղեց Տանյան:

- Շուտով դասերը կսկսվեն, չե՞ս կարոտել:

Ի տարբերություն Նինայի Տանյան ոգեւորվեց,- կարոտել եմ, շատ եմ սիրում դպրոցը, հատկապես առաջին օրերը:

- Ես էլ էի շատ սիրում, օգոստոսի վերջին օրերին անհամբերությամբ էի սպասում սեպտեմբերի մեկին: Հիշում եմ, ինչ դուրեկան էր նոր դասագրքերի հոտը:

- Այո,- ուրախացավ Տանյան,- ընկերուհիներս ծիծաղում են, երբ ասում եմ...

Քույրերն այդ պահին բակում էին, ծիծաղելով մեզ էին նայում:

- Իմիջիայլոց,- մոտենալով ցածրաձայն ասաց Տանյան,- Ինան շատ է փոխվել: Առաջ ինձ ընդհանրապես չէր նկատում, հիմա ամեն տեսնելիս խոսում է հետս, նույնիսկ մազերս է շոյում... Այ, եթե ծխելն էլ թողնի...

- Նա այլեւս չի ծխում,- շտապեցի տեղեկացնել:

- Որտեղի՞ց գիտեք:

- Գիտեմ, էլ ծխելիս չեմ տեսել:

- Դուք հաճա՞խ եք հանդիպում:

Տանյայի հարցերն սկսում էին խորանալ:

- Ոչ հաճախ, ինչքան որ թույլ է տալիս աշխատանքը:

- Դուք միասի՞ն եք...

- Ի՞նչ է նշանակում միասին, Տանյա:

- Չգիտեմ, Դուք ավելի լավ կիմանաք:

Չի կարելի խաբել նրան, ում սիրում ես, իսկ Տանյային ես սիրում էի:

- Այո,- ասացի:

Հետեւեց հաջորդ եւ դաժան հարցը:

- Եվ ինչքա՞ն է այդպես շարունակվելու: Չէ՞ որ Դուք շուտով կգնաք, իսկ նա կմնա:

Սա գուցե եւ նրա սեփական պաշարից չէր, խոսակցություն էր լսել երեւի: Սակայն հարցը, որ ինքս էի ինձնից վանում, տրված էր եւ պատասխան էր պահանջում:

- Չգիտեմ,- ասացի:

Նույնպես պատասխան էր: